Οι απόφοιτοι των λυκείων της Κωνσταντινούπολης, έχουν ριζωμένους δεσμούς με την Σχολή τους, την οποία ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ, όπου και αν τους έχουν μεταφέρει οι άνεμοι της ζωής. Απόδειξη: Οι απόφοιτοι του Ζωγραφείου Λυκείου, έτους 1959
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΖΩΓΡΑΦΕΙΟ ΛΥΚΕΙΟ, ΤΟΥ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΜΙΝΑΡΗ, ΣΤΟ ΙΩΒΗΛΑΙΟ ΤΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΟΥ 1959
Ζωγράφειο 8/10/2009 ώρα 15:00
Αξιότιμε Δ/ντή του Ζωγραφείου κε Γιάννη Δεμιρτζόγλου
Αξιότιμε Πρώην Δ/ντή του Ζωγραφείου και Δάσκαλε μας κε Δημήτρη Φραγκόπουλε,
Αξιότιμοι νεαροί συμμαθητές του Ζωγραφείου,
Αξιότιμες Κυρίες και Κύριοι,
Οι απόφοιτοι του Ζωγραφείου του 1959 επέστρεψαν στην σχολή τους. Επέστρεψαν στην μητέρα σχολή. Για να δώσουν τον απολογισμό της ζωής τους.
Συχνά επιστρέφουμε στην σχολή μας. Για πολλοστή φορά άραγε;
Συνήθως επιστρέφουμε νοερά.
Όπως τα νέα παιδιά όταν αποκτήσουν φτερά,
Πετούνε και φεύγουν προς τα ύψη
Ανάλογα ο καθένας με τις δυνατότητες τους.
Όμως ποτέ δεν ξεχνούν από πού ξεκίνησαν.
Γιατί έχουν την ανάγκη, για δικούς του λόγους ο καθένας,
να αισθάνονται την σιγουριά της Σχολής.
Σαν πλατφόρμα ασφάλειας.
Επιστρέφουν πολλές φορές νοερά και στην φαντασία τους για να χρησιμοποιούν αυτή την πλατφόρμα ασφάλειας.
Πριν δύο εβδομάδες όταν είχα ήδη συντάξει την σημερινή μου προσφώνηση, τύχη αγαθή, άκουσα την συνέντευξη του Δ/ντή μας κ. Δεμιρτζόγλου στον κ. Μηνά Βασιλειάδη στο Norradyo. Σε αυτή την συνέντευξη ο κ. Δεμιρτζόγλου αναφέρθηκε στους απόφοιτους του 1959, δηλαδή σε εμάς, επισημαίνοντας ότι άτυχα γεγονότα έγιναν αιτία ένα μεγάλο ποσοστό αυτών να εγκαταλείψει την Πόλη. Και ότι κατά τις συχνές τους επισκέψεις στην Σχολή, του εκμυστηρεύονται ότι δεν έχουν βρει αυτό που επιθυμούσαν. Μου άρεσε επίσης το μήνυμα αισιοδοξίας που έδωσε στους νέους μαθητές και σε όλη την Ομογένεια, με την αναφορά του στην ύπαρξη της ελπίδας και στο δικαίωμα του παραδείσου στην ζωή μας.
Χαίρομαι που η προσφώνηση που είχα ήδη ετοιμάσει ακουμπά σε παρόμοιο θέμα.
Εμείς, παρακολουθούμε από κοντά την δραστηριότητα της Σχολής μας και χαιρόμαστε με τις επιτυχίες της. Ευχαριστούμε τον κ. Δεμιρτζόγλου, που μέρα νύκτα προσπαθεί και κουράζεται για το Ζωγράφειο. Και περηφανευόμαστε, που συνεχίζει την σχολική παράδοση των προηγούμενων διευθυντών και δασκάλων, στην προετοιμασία των μαθητών και την προβολή της Σχολής.
Θα σας δώσω ένα δείγμα αυτής της προσπάθειας από την δική μας εποχή. Όταν ζητήσαμε το 1956 από τον τότε Δ/ντή Βασίλη Μούτσογλου να επαναλειτουργήσουμε το εργαστήριο χημείας που ήταν στο υπόγειο γιατί στο πανεπιστήμιο θα κάναμε εργαστήριο, συμφώνησε με τόσο ενθουσιασμό ώστε, όταν καθαρίζαμε το χημείο που είχε μέχρι ένα δάκτυλο σκόνης, αυτός πήρε την μάνικα του νερού και έπλενε το δάπεδο για να μας βοηθήσει. Πρωτάκουστο τις εποχές μας για διευθυντή Λυκείου. Τέτοιους δάσκαλους είχαμε και έχουμε. Δάσκαλους που βοηθούσαν και βοηθούν τους μαθητές.
Κύριοι διευθυνταί και δάσκαλοι μας, υγειένεσθαι και χαίρειν. Εις έτη πολλά σε όλους σας και στις προσπάθειες σας.
* * *
΄΄Δράξασθε παιδείας μη ποτε οργισθή Κύριος και απολείσθε έξ οδού δικαίας΄΄, λέγει στο βιτρό του κλιμακοστασίου του Ζωγραφείου. (Ψαλμός Β’.12)
΄΄Δράξασθε παιδείας΄΄ λέγω εγώ, ΄΄μη ποτε οργισθή η κοινωνία και απολείσθε έξ οδού δικαίας΄΄.
Γιατί η οικογένεια, η ομάδα, η κοινωνία, προτρέπει τον νέο να ανοίξει τα φτερά του,
Να πετάξει, να φύγει στα ύψη, να ξεφύγει.
Τον εκπαιδεύει, του παρέχει το ευ ζειν, του δίνει τα εφόδια να ανέβει ψηλά.
Και εκείνος, έτσι εκπαιδευμένος, ακολουθεί κατά γράμμα τις υποδείξεις του ευ ζειν.
Έχει σαν αναφορά του το σχολιό του, τους δάσκαλους του, τις παραδόσεις της Ομογένειας.
Γιατί όπως διδάχτηκε, οι αρχές της παράδοσης του γένους κράτησαν στην ζωή τόσες γενεές.
Είναι αλάνθαστες. Είναι ασφαλείς. Δηλαδή, δεν σφάλουν.
Γι’ αυτό, ο νέος που πετά με τα φτερά του, ποτέ δεν ξεχνά την ομάδα απ’ όπου ξεκίνησε. Το μάτι του είναι πάντα πίσω. Βοηθά την ομάδα απ’ όπου ξεκίνησε αλλά και συνάμα την έχει σαν αναφορά στις αρχές του. Γι’ αυτό και συχνά την επισκέπτεται νοερά. Την επισκέπτεται με την φαντασία του.
Έτσι, το Ζωγράφειο είναι ένα από τα σημεία αναφοράς μας.
Πολλές φορές στη ζωή μας, γυρνάγαμε και κοιτάγαμε πίσω στο σχολιό, στους δάσκαλους μας, την οικογένεια και τις παραδόσεις μας, για να αντλήσουμε δύναμη, για να παραδειγματιστούμε.
Γυρνάγαμε πίσω και ξαναθυμόμασταν τις αρχές της κοινωνικής ηθικής και του καθήκοντος.
Ξαναθυμόμασταν τα λόγια του Βασίλη Κασαπίδη στο τελευταίο μάθημα της χημείας, ότι πλέον από την αποφοίτηση μας και μετά, δεν μπορούμε να μένουμε μετεξεταστέοι.
Στην ζωή, ή περνάς την τάξη ή μένεις στην τάξη.
Η ζωή είναι σκληρή.
Και αδυσώπητη.
Και όμως πετύχαμε.
Σήμερα, έχουμε μεταξύ μας, 1 καθηγητή, 4 γιατρούς, 4 χημικούς, 3 επιχειρηματίες, 2 στελέχη επιχειρήσεων. 4 μηχανικούς και ένα συγγραφέα. Επίσης, έχουμε μεταξύ μας 2 προέδρους βακουφίων της Πόλης, 1 ιδρυτή ιδρύματος της Πόλης, 3 δ/ντές νοσοκομείων, 4 νυν και πρώην πρόεδρους Κων/πολίτικων σωματείων και άλλους τιτλούχους και που σίγουρα μου ξέφυγαν.
Προσωπικά πιστεύω ότι πετύχαμε όχι τόσο για τους τίτλους και τα αξιώματα αλλά για ένα λόγο πιο σημαντικό από αυτά. Πετύχαμε, γιατί πάντα θέλαμε να γίνουμε και σωστοί άνθρωποι. Και αυτό με την δική σας βοήθεια.
Σήμερα γυρνάμε στην Σχολή φυσικώ τω τρόπω. Όχι μόνο διανοητικά. Όχι μόνο με την φαντασία μας.
Σήμερα γυρνάμε για να ανανεώσουμε την ζεστασιά,
Για να ανανεώσουμε τους δεσμούς μας με την κοινωνία,
Και να σας πούμε:
Ποτέ δεν ξεχάσαμε την Σχολή μας.
Ποτέ δεν ξεχάσαμε τις αρχές μας.
Ποτέ δεν ξεχάσαμε τους δάσκαλους μας.
Και όσο μακριά και αν ήμασταν, ο νόστος του Οδυσσέα έφερνε την σχολή στα μάτια μας.
Και εμφανίζονταν κάποτε με το πρόσωπο του μουσιού Ανζέλ και κάποτε με το πρόσωπο του Μπαβαρντάζ.
Κάποτε με το πρόσωπο του Ετέμ Σινασί Οράν και κάποτε με το πρόσωπο της Γιλντίζ.
Είναι περίεργο πως ο εγκέφαλος παίζει παιχνίδια μαζί μας.
Τι μου λέγει τώρα. Ποιος Μπαβαρντάζ και ποιος Χριστάκης Λεοντιάντης Εφέντη
Και εμφανίζεται μπρος τα μάτια μου το χαμόγελο του δάσκαλου Δημήτρη Φραγκόπουλου και λέγει:
΄΄Και εγώ καινούργιος είμαι. Μαζί θα πορευτούμε σε τούτη την τελευταία σας χρονιά.΄΄
Αλήθεια, πόσες φορές θυμήθηκα την πρώτη γνωριμία μας με τον δάσκαλο;
Ήμασταν τελειόφοιτοι. Ήμασταν εκνευρισμένοι για τον άδικο χαμό του πρώην διευθυντή μας Βασίλη Μούτσογλου. Και τότε μας ήλθε ο νέος διευθυντής μας κ. Δημήτρης Φραγκόπουλος.
Και ενώ εμείς σκεπτόμασταν το πως θα προετοιμαστούμε για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια, αφού δεν είχαμε πλέον τον Βασίλη Μούτσογλου, παράλληλα σκεπτόμασταν και πως θα κάνουμε δύσκολη την ζωή του νεόφερτου διευθυντή.
Όμως δεν κρίναμε σωστά τον δάσκαλο.
Γιατί εκείνος μας δίδαξε την ανθρωπιά.
Μας δίδαξε την ευεργεσία της συνύπαρξης.
Μας δίδαξε ότι κερδίζουμε περισσότερα από την συνύπαρξη παρά από τις όποιες έριδες.
Μας δίδαξε και άλλα πολλά.
Όπως μας δίδαξαν και όλοι οι δάσκαλοι μας.
Αλλά πάνω απ’ όλους διδαχτήκαμε από την ιστορία της Σχολής και το τι συμβολίζει η Σχολή για την Ομογένεια.
* * *
Και γυρίσαμε. Είμαστε πίσω την σχολή. Σαν να γυρνάμε πίσω από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας προς την Ιερουσαλήμ. Και τολμώ να παραφράσω κάπως τα λόγια του ψαλμωδού (Ψ 136) λέγοντας:
Ω Ζωγράφειο, Ζωγράφειο, εάν επιλάθωμαι σου, επιλησθείη η δεξιά μου. Κολληθείη η γλώσσα μου τω λαρύγγι μου εάν μη σου μνησθώ.
* * *
Εδώ στην Πόλη, η Ομογένεια δεν έπαψε να εργάζεται. Δεν έπαψε να προσπαθεί.
Παράδειγμα, ο Παναγιότατος. Παράδειγμα, ο δάσκαλος μας Δημήτρης Φραγκόπουλος. Παράδειγμα ο Γιάννης Δεμιρτζόγλου, ο Λάκης Βίγκας, ο Γιώργος Πετρίδης, ο Λάμπρος Ψαρόπουλος, ο Δημήτρης Καρακάσης και πόσοι άλλοι και άλλοι τόσοι Ομογενείς της Πόλης.
Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Ομογένεια ζητάει την στήριξη μας.
Η γενέτειρα μας ζει ιστορικές στιγμές εκδημοκρατισμού.
Παράλληλα, η κοινωνία της χώρας ψάχνεται.
Τι το λάθος έγινε στο παρελθόν;
Γιατί έφυγαν οι Ρωμιοί, αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι;
Ποιο ήταν το γνώρισμα τους;
Και σαν τον μύστη που ψάχνει το είναι του,
Σαν τον κοσμοκαλόγερο που ψάχνει το άντρο του,
Σαν τον πλατωνικό που ψάχνει την ιδέα του,
Σαν τον αναζητητή της αδελφής ψυχής (canım kardeşim), εμείς επιστρέψαμε.
Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε
Είμαστε εδώ για να εξηγήσουμε
Είμαστε εδώ για να στηρίξουμε
Δεν φύγαμε ποτέ. Εδώ ήμασταν και εδώ είμαστε.
Δεν ζητάμε τίποτα. Ήλθαμε για να δώσουμε.
Να δώσουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας.
Και να δούμε την Ομογένεια της Πόλης να δυναμώνει και πάλι.
Κε Διευθυντή,
Επιστρέψαμε κατάκοποι από την περιοδεία της ζωής και εμφανιζόμαστε ενώπιον των διδασκάλων μας και της Ομογένειας για να κριθούμε. Εμείς πιστεύουμε ότι, περάσαμε τις εξετάσεις της ζωής. Σε εσάς απομένει να μας κρίνετε με επιείκεια και να μας δώσετε τα χρυσά μας πτυχία.
Είπον
Γεώργιος Καμινάρης
Παρόντες στην εκδήλωση από την τάξη 1959
1. Ατζέμογλου Νίκος
2. Βαλασιάδης Γεώργιος
3. Ισαακίδης Βασίλης
4. Ισαακίδης Γεώργιος
5. Καλπακτσής Γεώργιος
6. Καμινάρης Γεώργιος
7. Καρακάσης Δημήτριος
8. Καρασάββας Δημήτριος
9. Κεχαγιαδόπουλος Γεώργιος - Ιλκιούν
10. Πατρόπουλος Χρήστος
11. Πετρίδης Γεώργιος
12. Σεραφειμίδης Παύλος
13. Φερεκύδης Ελευθέριος
14. Φυντανίδης Αχιλλέας
15. Ψαρόπουλος Λάμπρος
Οι απόφοιτοι με την Α.Θ.Π. Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο
