του Γεωργίου Καμινάρη
Την περασμένη εβδομάδα το κανάλι CBS της Αμερικής στο πρόγραμμα ΄΄60 λεπτά΄΄ παρουσίασε συνέντευξη του Παναγιώτατου κατά την διάρκεια της οποίας είπε ότι ΄΄νιώθει εσταυρωμένος΄΄ Η συνέντευξη προκάλεσε σχόλια από όλες τις πλευρές. Η άμεση – και ατυχής – αντίδραση του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας κ. Νταούτογλου, οι σχολιασμοί από πολλούς σχολιαστές των εφημερίδων που στην πλειονότητα τους υπερασπίστηκαν τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη, οι δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού με τις οποίες έσπευσε να δώσει ένα τέλος στους σχολιασμούς και με το άνοιγμα που έκανε για την λειτουργία στην Μονή Σουμελά μια φορά τον χρόνο, όλα αυτά μας δόθηκαν από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας.
Έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλά πάνω στο θέμα και δεν έχω να προσθέσω περισσότερα επί της ουσίας. Δηλαδή δεν έχω να προσθέσω κάτι στην είδηση, ούτε θέλω να σχολιάσω την είδηση καθαυτή. Σήμερα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις που έκανα και που ήταν αυτονόητες όταν διάβαζα την είδηση, άκουγα και διάβαζα τα σχόλια και ιδιαίτερα όταν άκουγα τον κ. Μιχάλη Βασιλειάδη στον ΄΄Αχό της Πόλης΄΄.
Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι επί τέλους κάποιος μίλησε κοφτά και σταράτα. Και δεν ήταν τυχαίο ότι αυτός που μίλησε ήταν κάποιος με το κύρος του Οικουμενικού Πατριάρχη. Αυτό σήμαινε ότι αυτά τα λόγια έπρεπε να ακουστούν.
Επίσης, αυτός που μίλησε δεν διακατέχεται από συναισθηματικές εξάρσεις όταν λέγει κάτι ή κάνει κάτι. Ακόμα από την φοίτηση τους στην Σχολή έχουν εκπαιδευτεί να αντιδρούν σωστά και όπως πρέπει και την ώρα που πρέπει. Επομένως, αυτά που είπε ο Παναγιώτατος είναι αξιοπρόσεκτα και πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη από όλο τον κόσμο.
Η απορία μου λοιπόν είναι στο γιατί αυτά τα λόγια, τα ειπωμένα από ένα άτομο παγκοσμίου κύρους, κρατήθηκαν στην αφάνεια από τον Μάιο και δεν ανακοινώθηκαν στο κοινό παρά μόνο μετά από επτά μήνες.
Το ότι αυτά ανακοινώθηκαν σημαίνει ότι είναι σημαντικά λόγια. Το ότι ανακοινώθηκαν μετά επτά μήνες σημαίνει ότι υπάρχει θέμα συγχρονισμού. Συγχρονισμού με τι άραγε; Με τις εξελίξεις στο κουρδικό ζήτημα; τις συσκέψεις στο βόρειο Ιράκ για το κουρδικό μεταξύ ΗΠΑ, Ιράκ και Τουρκίας; τις εξελίξεις στο κλείσιμο του DTP και τις συλλήψεις που ακολούθησαν; ή είναι κάποιος απόηχος του ταξιδιού του κ. Ερντογάν στην Αμερική; Κάποτε θα μάθουμε την απάντηση.
Άλλη μια σκέψη που δεν αντέχω να την κρατήσω για τον εαυτό μου και πρέπει να την εξωτερικεύσω. Αυτή έχει σχέση με την αντίδραση των ελληνικών αρχών. Χλιαρή, αδύναμη και περιορισμένη. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν τόλμησαν ποτέ να κάνουν τέτοιες δηλώσεις. Και υποτίθεται ότι η Ελλάδα είναι εγγυήτρια στην συνθήκη της Λωζάννης. Υποτίθεται ότι βοηθάει την ομογένεια της Πόλης. Όμως τα γεγονότα λένε άλλα. Ότι ο Παναγιώτατος καλύπτει μια αδυναμία της Ελλάδας. Ότι ο Παναγιώτατος τελικά βοηθάει την Ελλάδα βάζοντας φρένο στις τρελές ορέξεις της Τουρκίας. Τις ορέξεις που όλοι τις ξέρουμε, του νέο-Οθωμανισμού του κ. Νταούτογλου για παράδειγμα, που όλοι βλέπουμε και δεν κάνουμε τίποτα. Για άλλη μια φορά στην ιστορία ο πατριάρχης μπαίνει μπροστά για τα φυσικά δικαιώματα ενώ οι πολιτικοί μας ακολουθούν πολιτικές αδράνειας επηρεασμένοι από κουλτουριάρηδες ειδικούς. Που καταντήσαμε !
Με την ευκαιρία, σας συνιστώ να διαβάσετε στο ιντερνετ το σχόλιο του Ερκάν Γκόλογλου ΄΄Τα παιδιά που απαγγέλουν τον εθνικό ύμνο΄΄ στην εφημερίδα Ραντικάλ του Σαββάτου 26 Δεκεμβρίου. Στο άρθρο του ο κ. Γκόλογλου αναφέρεται σε κάποια εμπειρία του με τον γιό του και σε συσχετισμό με την μικρή Μαρίνα που βραβεύτηκε με την καλύτερη απαγγελία του εθνικού ύμνου της Τουρκίας. Ο σχολιαστής προσθέτει ότι, τρεις Τούρκοι στρατιώτες έκαψαν το σπίτι της στην Ίμβρο το 1999 όταν η Μαρίνα ήταν 15 μηνών και περιορίζεται στο να συμβουλεύει τους γονείς αν τα παιδιά τους έχουν κλίση στην υποκριτική τέχνη να επιδοθούν στην ηθοποιία παρά να ταλαιπωρούνται με τέτοιες σκληρές δοκιμασίες στο βωμό της ενότητας και της συνύπαρξης.
Στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας διαβάστε το σχόλιο του Μεχμέτ Αλή Κισλαλή ΄΄Γιατί πρέπει να επαναλειτουργήσει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης΄΄. Ο σχολιαστής αντί να παρουσιάσει το επιχείρημα της δημοκρατικής συμπεριφοράς της Τουρκίας αφού μιλάμε περί δημοκρατικών ανοιγμάτων και προγραμμάτων εθνικής ενότητας κλπ, προτείνει το άνοιγμα της Σχολής γιατί – όπως ισχυρίζεται – η ομογένεια της Πόλης σε λίγο θα έχει εκλείψει. Παρομοιάζει το όλο θέμα με κωμωδία που περιμένει να δει το ευτυχές τέλος με πατριάρχες από το εξωτερικό και καταλήγει με περίεργα σχόλια για τις εξελίξεις που δείχνουν πόσο προσκολλημένος είναι στην ιδεολογία της δεκαετίας του 1960 και τις φοβίες του παρελθόντος.
Μέσα σε αυτό το κλίμα που τα πάντα υπάρχουν πάνω στο τραπέζι – από ιδεολογίες της μιας πλευράς και της άλλης – και όλοι λένε ότι θέλουν, εμείς μέχρι πρόσφατα σιωπούσαμε. Και φθάνω στην τρίτη σκέψη που θα εξωτερικεύσω. Μήπως πρέπει να αναφερόμαστε πιο συχνά για το πώς αισθανόμαστε, ιδιαίτερα όταν θίγονται τα αυτονόητα; Μήπως πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι για να ακολουθούμε κοινή πολιτική; Μήπως πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να ομονοούμε με τα αυτονόητα; συμπεριλαμβανομένων και των εκλογών στις κοινότητες και στα ιδρύματα που δεν έχουν γίνει ακόμα; Τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο δίνουμε δύναμη στον Παναγιώτατο. Εσείς βλέπετε άλλο δρόμο για να συνεχίσουμε την ιστορία μας;
gfkam@hotmail.com
