ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια…
Πιστεύουμε ότι οι Δάσκαλοι που είχαμε ως παιδιά, καθόρισαν τις συνειδήσεις και διαμόρφωσαν τους χαρακτήρες μας.
Κάθε γενιά της Πολίτικης Ρωμηοσύνης είχε τους δικούς της φωτοδότες Δασκάλους, που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο πολύπαθο Γένος μας.
Κατ’ αγαθή τύχη στην Αστική Σχολή των Δώδεκα Αποστόλων είχα Δασκάλα, την Διευθύντρια της Σχολής, αείμνηστη Άννα Τάσσου.
Το έχω γράψει παλαιότερα στην «Ανατολή» και το ξαναγράφω τώρα. Μετά από τόσες δεκαετίες παραμένει ζωντανή η σκηνή, όπου έβαζε κάποιο μαθητή να φυλάει τσίλιες στον διάδρομο, μην έρθει κάποιος ανεπιθύμητος ξαφνικά. Και εκείνη, στην τάξη μάς μάθαινε «Ιφιγένεια» σε νεοελληνική απόδοση.
Ήταν η εποχή που απαγορευόταν ακόμη και η ελληνική εγκυκλοπαίδεια στην σχολική βιβλιοθήκη.
Κι εκείνη φύλαγε τα νώτα της, επειδή γνώριζε ότι βρισκόταν στο στόχαστρο των αρχών. Όμως αυτό δεν την εμπόδιζε να υπηρετεί την Αποστολή της. Με ανύπαρκτα μέσα, πάρα μόνο με το πύρωμα της ψυχής, μάς μπόλιασε με το «αντίδοτο» της εθνοτικής – κοινοτικής μας ταυτότητας, για να έχουμε αντιστάσεις στην πλύση εγκεφάλου των, επιλεκτικά διορισμένων σε ομογενειακά σχολεία, Τούρκων εκπαιδευτικών.
Δεν παραβλέπω την προσφορά κανενός Δασκάλου μας. Αλλά θα σταθώ στην φυσιογνωμία του αείμνηστου Στάθη Αρσενιάδη, του οποίου η απουσία είναι πολύ αισθητή αυτές τις μέρες.
Ο Δάσκαλος Αρσενιάδης, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο δεν μας δίδαξε μόνο την αγάπη για την ελληνική γραμματεία, αρχαία και νεότερη. Από αυτόν μάθαμε «τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα» να μην φοβόμαστε αλλά και να τιμούμε εκείνους που «στην ζωήν των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες, ποτέ από το χρέος μη κινούντες» και «πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες».
Υπάρχει και ένας άνθρωπος που πριν του απονεμηθεί ο Πατριαρχικός τιμητικός τίτλος (οφφίκιο) του Άρχοντα Διδασκάλου του Γένους, τον είχε κατακτήσει στις συνειδήσεις των μαθητών του.
Ο λόγος για τον Δάσκαλο Δημήτρη Φραγκόπουλο. Δεν είχα την τύχη να τον έχω Δάσκαλο μου, όμως τον γνώρισα ως Λυκειάρχη του Ζωγραφείου.
Όπως όλοι οι μεγάλοι Δάσκαλοι μας και ο κ. Φραγκόπουλος δεν δίδαξε μόνο γράμματα στην τάξη, αλλά και στάση ζωής: Να παραμένουμε όρθιοι παρά τις αντιξοότητες, υπερασπιζόμενοι με θάρρος την γνώμη και το «είναι» μας.
Ο Δάσκαλος μας Δημητρός Φραγκόπουλος, συνέχισε να «διδάσκει» και μετά την αποχώρηση του από την ενεργή υπηρεσία. Σε σημείο μάλιστα που έγινε η φωνή της συνείδησης του Ρωμηού Πολίτη.
Με τέτοιους Δασκάλους, πώς να μην αισθάνεσαι ότι έχεις ένα Χρέος απέναντι τους; Αλλά και ένα Χρέος στην ιστορία αυτής της κοινωνίας, μέσα στην οποία γεννηθήκαμε και διαμορφωθήκαμε ως άνθρωποι.
Πώς θα «ξεπληρώσουμε» – έστω εν μέρει – αυτά που μας δίδαξαν οι Δάσκαλοι μας;
Μήπως σιωπώντας και κλείνοντας τα μάτια στα κακώς κείμενα; Μήπως «χαϊδεύοντας αυτιά» για να μην γινόμαστε δυσάρεστοι; Μήπως αποφεύγοντας την ευθύνη του δημόσιου λόγου, όταν βλέπουμε να μεγεθύνονται επικίνδυνα οι κίνδυνοι που απειλούν την οντότητα μας;
Ο καθένας δικαιούται ν’ απαντήσει κατά βούληση στα παραπάνω και σε άλλα παρόμοια ερωτήματα.
Για όσους είχαμε Δασκάλους όπως αυτοί που περιέγραψα παραπάνω, ο δρόμος του Χρέους και της Ευθύνης, είναι μονόδρομος.
Γρηγόρης Κεσίσογλου