ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΙΝΟΥΝ ΕΑΝ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ;

Μία ακόμη σχολική χρονιά ξεκινά για τα Ομογενειακά σχολεία της Πόλης κατά την οποία ενδέχεται να σημειωθεί περαιτέρω μείωση του μαθητικού πληθυσμού των σχολείων μας.
Σε παλαιότερες εποχές η βασική αιτία της μείωσης των μαθητών ήταν η διαρροή των Ομογενών προς την Ελλάδα και άλλες χώρες, ως αποτέλεσμα των γνωστών αντιμειονοτικών πολιτικών.
Στις μέρες μας ένας σοβαρός λόγος της μείωσης, είναι η διαρροή των ομογενών μαθητών προς ξενόγλωσσα και άλλα ιδιωτικά σχολεία.
Πλέον αυτό το φαινόμενο είναι μία πραγματικότητα που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, αφού ένα μαθητικό σύνολο που αντιστοιχεί στο 20 % περίπου του μαθητικού πληθυσμού των σχολείων μας, επιλέγει να σπουδάσει στα προαναφερόμενα σχολεία αντί στα ομογενειακά.
Όταν μάλιστα ομογενείς εκπαιδευτικοί που υπηρετούν στα σχολεία μας, αναγκάζονται να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά ξενόγλωσσα σχολεία, επειδή τα δικά μας δεν προσφέρουν τις προϋποθέσεις για μαθητική άμιλλα, δικαιολογημένα πλέον κάποιοι κάνουν λόγο για χρεοκοπία του ομογενειακού μειονοτικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Σε όσους ισχυρίζονται ότι επήλθε πλήρη καταρράκωση της κοινοτικής μας εκπαίδευσης, ο αντίλογος επικαλείται τις επιτυχίες των αποφοίτων των λυκείων μας στην εισαγωγή σε πανεπιστημιακές σχολές.
Αν και όποιος θέλει ν’ αντιληφθεί τον βαθμό δυσκολίας για εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο, πρέπει να είναι καλός γνώστης του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Τουρκία. Να γνωρίζει δηλαδή ποιες είναι οι σχολές στις οποίες ο υποψήφιος φοιτητής εισάγεται μέσω του εξεταστικού συστήματος και ποιές είναι αυτές όπου η εγγραφή γίνεται με πολύ πιο ελαστικά κριτήρια.
Μην ξεχνάμε ότι και στην Ελλάδα, υπάρχουν χιλιάδες μαθητές που επιτυγχάνουν την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με βαθμό πολύ χαμηλότερο από τη βάση (10 στο 20).
Γι’ αυτό πέρα από το κριτήριο της εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, επιβάλλεται η ομογενειακή παιδεία να κρίνετε και με άλλα κριτήρια. Αυτά τα κριτήρια πρέπει να οριστούν τόσο από τις ανάγκες της εποχής όσο και από τις ανάγκες της Ρωμέϊκης κοινότητας.
Αυτό που θα προσελκύσει στα κοινοτικά σχολεία τους μαθητές που διαρρέουν στα ιδιωτικά ξενόγλωσσα κ.α. δεν είναι οι υλικές παροχές σε είδος και χρήμα, στις οποίες διαγκωνίζονται τα σχολεία μας, σε έναν πλειστηριασμό που προκαλεί το κοινό αίσθημα.
Τα σχολεία μας θα επανακτήσουν την ελκυστικότητα τους εάν αναβαθμίσουν την παρεχόμενη παιδεία και ξαναγίνουν ανταγωνιστικά, ούτως ώστε ο γονιός να πιστέψει ότι έχει να κερδίσει πολλά εφόδια το παιδί του εάν φοιτήσει στο ομογενειακό σχολείο.
Επίσης να σημειώσουμε ότι υπάρχουν γονείς που θέτουν επιτακτικά το θέμα της ελληνικής γλώσσας. Δηλαδή, το γεγονός ότι η ελληνική γλώσσα έχει ηττηθεί κατά κράτος στα μαθητικά διαλείμματα και γενικώς στην καθημερινότητα των παιδιών μας, ωθεί τους γονείς στην σκέψη «γιατί να στείλω το παιδί μου στο κοινοτικό σχολείο, αφού δεν πρόκειται ούτε ελληνικά να μιλάει».
Σε όλ’ αυτά ο ρόλος της εκπαιδευτικής κοινότητας είναι καθοριστικός. Το βάρος της ευθύνης που επωμίζονται οι ομογενείς εκπαιδευτικοί και ειδικά οι διευθυντές των σχολείων μας, είναι πολύ μεγάλο.
Και βρίσκονται σε μία συγκυρία όπου ή θα «σπάσουν τ’ αυγά» για να κάνουν τις αναγκαίες προσαρμογές στα σχολεία μας, ή θα ανεχθούν το υπάρχον τέλμα, κοιτάζοντας αδιάφορα να «βυθίζεται ο Τιτανικός υπό τους ήχους της ορχήστρας», παρασέρνοντας και τους ίδιους στα σκοτεινά νερά. Γι' αυτό θα πρέπει ν’ αναρωτηθούν, τι θα απογίνουν εάν κλείσουν τα σχολεία μας, λόγω έλλειψης μαθητών;

Γρηγόρης Κεσίσογλου