Μαχητής και αγωνιστής των ιδεών του, παρέμεινε έως το τέλος ο Κωνσταντινουπολίτης Ομότιμος Καθηγητής Νεοκλής Σαρρής, ο οποίος έφυγε από την ζωή την 19η Νοεμβρίου 2011. Ο άνθρωπος που υπήρξε ο εκφραστής του πόνου και η λαλιά του διωγμένου Κωνσταντινουπολίτη, δεν υπάρχει πια.
Από τις πολλές διαλέξεις του και συζητήσεις στις οποίες συμμετείχε και είχα την τύχη να παρακολουθήσω, κυρίως δύο εικόνες έχω συγκρατήσει. Η πρώτη είναι του μακαρίτη συμπολίτη Κορνήλιου, ενός εξαίρετου ευπατρίδη, ο οποίος (παρ’ ό,τι ήταν αρκετά χρόνια μεγαλύτερος, από τον Νεοκλή Σαρρή), έλεγε ότι πήγαινε όπου έδινε διαλέξεις ο Σαρρής, «σαν μικρό παιδάκι που τρέχει πίσω από την μάνα», για να τονώσει τον καταρρακωμένο Ρωμέϊκο ψυχισμό του. Τέτοια επίδραση είχε ο Σαρρής στους συμΠολίτες του που τον άκουγαν …με την ψυχή τους.
Η δεύτερη εικόνα, είναι του ιδίου του Καθηγητή. Κάποια φορά μετά από ομιλία του, όπου πάλι στο επίκεντρο της ήταν οι δοκιμασίες του Ρωμιού Πολίτη, τον πλησίασα και του είπα «Κύριε Καθηγητά, μας μεταδώσατε δυνατά συναισθήματα». Η απάντηση του ήταν περίπου: «εάν δεν το έχεις μέσα σου, δεν μπορείς να το δώσεις». Ο λόγος του Καθηγητή ήταν σαν το πυρακτωμένο μέταλλο που βγαίνει από τον κρατήρα του ηφαιστείου.
Όμως, αυτή η εικόνα που θα με μείνει αξέχαστη, είναι η τελευταία ίσως φορά που τον άκουσα, πριν μερικά χρόνια στα εγκαίνια του εντευκτηρίου του Μορφωτικού Συνδέσμου Χάλκης. Ο Νεοκλής Σαρρής που ήταν παιδί της «ερατινής Χάλκης», εκείνη την ημέρα δεν έδωσε διάλεξη, αλλά έκανε εξομολόγηση ψυχής. Μετέφερε στο ακροατήριο μία σκηνή, στην οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας και η οποία αποτύπωνε το δράμα των τελευταίων Ρωμιών του νησιού, οι οποίοι σε μια προχωρημένη ηλικία, ανήμποροι πια να βοηθήσουν τον εαυτό τους, έδιναν την μάχη της επιβίωσης, πριν το μοιραίο τέλος. Και αυτή την προσωπική μαρτυρία ο Σαρρής, με τον λόγο του, την μετουσίωσε στη συλλογική εμπειρία, την όποια έζησε ο Ελληνισμός της Πόλης, ακολουθώντας το καθοδικό μονοπάτι της Ιστορίας. Αυτή τη φορά ο Καθηγητής ήταν πιο σπαρακτικός, πιο συνταρακτικός από κάθε άλλη φορά που έτυχε να τον ακούσω. Τον λυγμό και το δάκρυ του, για τον κόσμο μας που καταστράφηκε (τον κατέστρεψαν), στην Χάλκη και την Πόλη, μόνο ο εκπατρισμένος Ρωμιός Πολίτης μπορούσε να τα νιώσει και γι’ αυτό δακρύσαμε μαζί με τον Καθηγητή, παρά την πανηγυρική ατμόσφαιρα της ημέρας.
Η δεύτερη εικόνα, είναι του ιδίου του Καθηγητή. Κάποια φορά μετά από ομιλία του, όπου πάλι στο επίκεντρο της ήταν οι δοκιμασίες του Ρωμιού Πολίτη, τον πλησίασα και του είπα «Κύριε Καθηγητά, μας μεταδώσατε δυνατά συναισθήματα». Η απάντηση του ήταν περίπου: «εάν δεν το έχεις μέσα σου, δεν μπορείς να το δώσεις». Ο λόγος του Καθηγητή ήταν σαν το πυρακτωμένο μέταλλο που βγαίνει από τον κρατήρα του ηφαιστείου.
Όμως, αυτή η εικόνα που θα με μείνει αξέχαστη, είναι η τελευταία ίσως φορά που τον άκουσα, πριν μερικά χρόνια στα εγκαίνια του εντευκτηρίου του Μορφωτικού Συνδέσμου Χάλκης. Ο Νεοκλής Σαρρής που ήταν παιδί της «ερατινής Χάλκης», εκείνη την ημέρα δεν έδωσε διάλεξη, αλλά έκανε εξομολόγηση ψυχής. Μετέφερε στο ακροατήριο μία σκηνή, στην οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας και η οποία αποτύπωνε το δράμα των τελευταίων Ρωμιών του νησιού, οι οποίοι σε μια προχωρημένη ηλικία, ανήμποροι πια να βοηθήσουν τον εαυτό τους, έδιναν την μάχη της επιβίωσης, πριν το μοιραίο τέλος. Και αυτή την προσωπική μαρτυρία ο Σαρρής, με τον λόγο του, την μετουσίωσε στη συλλογική εμπειρία, την όποια έζησε ο Ελληνισμός της Πόλης, ακολουθώντας το καθοδικό μονοπάτι της Ιστορίας. Αυτή τη φορά ο Καθηγητής ήταν πιο σπαρακτικός, πιο συνταρακτικός από κάθε άλλη φορά που έτυχε να τον ακούσω. Τον λυγμό και το δάκρυ του, για τον κόσμο μας που καταστράφηκε (τον κατέστρεψαν), στην Χάλκη και την Πόλη, μόνο ο εκπατρισμένος Ρωμιός Πολίτης μπορούσε να τα νιώσει και γι’ αυτό δακρύσαμε μαζί με τον Καθηγητή, παρά την πανηγυρική ατμόσφαιρα της ημέρας.
Όπως είπαμε στην αρχή, ο Νεοκλής Σαρρής ήταν αγωνιστής των ιδεών του. Και όταν αγωνίζεσαι για τις ιδέες σου, μπορεί να συμφωνήσεις ή και να διαφωνήσεις με άλλους οι οποίοι επίσης αγωνίζονται για τις ιδέες τους, αρκεί αυτό να γίνει με παρρησία και ντομπροσύνη. Τα τελευταία χρόνια κάποιοι Πολίτες, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων το άρθρο, διαφωνήσαμε με θέσεις και απόψεις του συμπολίτη μας Νεοκλή Σαρρή. Στον πυρήνα της διαφωνίας βρίσκονταν οι οπτικές μας για το παρόν και το μέλλον της Ρωμιοσύνης στην Πόλη.
Αυτή η διαφωνία μας εκφράστηκε συγκροτημένα και σφαιρικά σε ένα άρθρο που αναρτήσαμε σε αυτό το ιστολόγιο, πριν μερικούς μήνες. (Παρακάτω δίνουμε τον σχετικό σύνδεσμο). Λίγες μέρες μετά, ο Νεοκλής Σαρρής, με τον γνωστό μαχητικό του λόγο, από την εκπομπή του στο τηλεοπτικό σταθμό HIGH, τοποθετήθηκε επί του άρθρου και απάντησε όπως νόμιζε ότι έπρεπε ν’ απαντήσει. (Παρακάτω υπάρχει και το σχετικό βίντεο της εκπομπής).
Δυστυχώς εκείνος, ο δια των μέσων ενημέρωσης, διάλογος δεν είχε συνέχεια, λόγω των γνωστών περιπετειών του συμπολίτη μας, με την υγεία του. Παραθέτουμε, αυτό τον έμμεσο διάλογο, γιατί πιστεύουμε κι εμείς όπως και ο Δάσκαλος Νεοκλής Σαρρής, ότι κάθε γνώμη είτε πλειοψηφική είτε μειοψηφική, είτε σύμφωνη είτε αντίθετη, πρέπει να ακούγεται, δίχως ν’ απαγορεύεται και με σεβασμό στα πρόσωπα που την διατυπώνουν. Διότι πρέπει να ξέρουμε να διαχωρίζουμε την έντιμη διαφωνία από την κατηγορηματική απόρριψη και την αντιπαράθεση επιχειρημάτων από την αδιέξοδη πολεμική.
Γι’ αυτό αισθανόμαστε πιο έντονα το βάρος της απώλειας του συμπολίτη Νεοκλή Σαρρή. Διότι πλέον δεν θα μπορούμε, ν’ αντιπαραθέσουμε, να συνθέσουμε, να διαφωνήσουμε και να συμφωνήσουμε στις απόψεις και τα επιχειρήματα μας.
Δυστυχώς πλέον με το εύρος των γνώσεων του, την συνθετική σκέψη και τον πυρακτωμένο λόγο του, δεν θα μπορέσει να μας δώσει τα ερεθίσματα που θα μας κάνουν να προβληματιστούμε επί των δικών μας απόψεων και επιχειρημάτων.
Το πολύ θλιβερό, είναι ότι η επάρατη νόσος, στέρησε τον οικογενειάρχη Νεοκλή Σαρρή από την οικογένεια του, στην οποία και εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια, αλλά κι εμάς από μία αστείρευτη πηγή γνώσεων για τον Ελληνισμό της καθ’ ημάς Ανατολής, έναν ανιδιοτελή ιδεολόγο του Ελληνισμού της καθ’ ημάς Ανατολής.
Ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης και μαζί του ο οικουμενικός Ελληνισμός αποχαιρετά ένα μεγάλο Τέκνο του. Αιωνία η μνήμη του.
Γρηγόρης Κεσίσογλου
Αυτή η διαφωνία μας εκφράστηκε συγκροτημένα και σφαιρικά σε ένα άρθρο που αναρτήσαμε σε αυτό το ιστολόγιο, πριν μερικούς μήνες. (Παρακάτω δίνουμε τον σχετικό σύνδεσμο). Λίγες μέρες μετά, ο Νεοκλής Σαρρής, με τον γνωστό μαχητικό του λόγο, από την εκπομπή του στο τηλεοπτικό σταθμό HIGH, τοποθετήθηκε επί του άρθρου και απάντησε όπως νόμιζε ότι έπρεπε ν’ απαντήσει. (Παρακάτω υπάρχει και το σχετικό βίντεο της εκπομπής).
Δυστυχώς εκείνος, ο δια των μέσων ενημέρωσης, διάλογος δεν είχε συνέχεια, λόγω των γνωστών περιπετειών του συμπολίτη μας, με την υγεία του. Παραθέτουμε, αυτό τον έμμεσο διάλογο, γιατί πιστεύουμε κι εμείς όπως και ο Δάσκαλος Νεοκλής Σαρρής, ότι κάθε γνώμη είτε πλειοψηφική είτε μειοψηφική, είτε σύμφωνη είτε αντίθετη, πρέπει να ακούγεται, δίχως ν’ απαγορεύεται και με σεβασμό στα πρόσωπα που την διατυπώνουν. Διότι πρέπει να ξέρουμε να διαχωρίζουμε την έντιμη διαφωνία από την κατηγορηματική απόρριψη και την αντιπαράθεση επιχειρημάτων από την αδιέξοδη πολεμική.
Γι’ αυτό αισθανόμαστε πιο έντονα το βάρος της απώλειας του συμπολίτη Νεοκλή Σαρρή. Διότι πλέον δεν θα μπορούμε, ν’ αντιπαραθέσουμε, να συνθέσουμε, να διαφωνήσουμε και να συμφωνήσουμε στις απόψεις και τα επιχειρήματα μας.
Δυστυχώς πλέον με το εύρος των γνώσεων του, την συνθετική σκέψη και τον πυρακτωμένο λόγο του, δεν θα μπορέσει να μας δώσει τα ερεθίσματα που θα μας κάνουν να προβληματιστούμε επί των δικών μας απόψεων και επιχειρημάτων.
Το πολύ θλιβερό, είναι ότι η επάρατη νόσος, στέρησε τον οικογενειάρχη Νεοκλή Σαρρή από την οικογένεια του, στην οποία και εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια, αλλά κι εμάς από μία αστείρευτη πηγή γνώσεων για τον Ελληνισμό της καθ’ ημάς Ανατολής, έναν ανιδιοτελή ιδεολόγο του Ελληνισμού της καθ’ ημάς Ανατολής.
Ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης και μαζί του ο οικουμενικός Ελληνισμός αποχαιρετά ένα μεγάλο Τέκνο του. Αιωνία η μνήμη του.
Γρηγόρης Κεσίσογλου
Η εκπομπή του Καθ. Νεοκλή Σαρρή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.