Σάββατο 8 Μαΐου 2010

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

Η ομογενειακή εφημερίδα «Απογευματινή» στις 6 Μαΐου 2010 δημοσίευσε επιστολή του κ. Λάκη Βίγκα, προέδρου της Κοινότητος Νεοχωρίου και εκπροσώπου των Μειονοτικών Βακουφίων στην Γενική ∆ιεύθυνση Βακουφίων, σχετικά µε την ορθή αξιοποίηση της κοινοτικής περιουσίας.
Παρακάτω αναδημοσιεύουμε την επιστολή. Η «Ανατολή» στο προσεχές φύλο της θα δημοσιεύσει ενδιαφέροντα στοιχεία για την αξιοποίηση των σχολικών κτιρίων, που σήμερα είναι κλειστά λόγω έλλειψης μαθητών.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ κ. ΛΑΚΗ ΒΙΓΚΑ
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ τις συζητήσεις που γίνονται γύρω από την ακίνητη περιουσία της κοινότητάς µας είτε µέσω του οµόγλωσσου τύπου είτε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις. Είναι ευχάριστο να διαπιστώνει κανείς ότι η οµογένεια µέσα σε ένα νέο κλίµα αντιµετώπισης των θεµάτων της άρχισε να διεκδικεί, να εκφράζει τη γνώµη της και να αντιπολιτεύεται -όταν διαφωνεί- για τα συµφέροντα των εφορειών της.
Το κλίµα αυτό δεν πρέπει να µας ανησυχεί, ούτε να µας φοβίζει διότι µια δηµοκρατική κοινωνία δεν ενοχλείται από την συζήτηση, τον αντίλογο, τη διαφάνεια. Και εµείς που σήµερα βιώνουµε µια στροφή της ιστορίας καλούµαστε να προσεγγίσουµε αυτήν την αλλαγή µε νέα αντίληψη, νέο όραµα και να συνδέσουµε τους στόχους µας µε χειροπιαστά αποτελέσµατα.
Για ακόµη µια φορά διαπιστώνουµε ότι το υπάρχον σύστηµα δεν επαρκεί. Οι περιουσιακές διαστάσεις της κοινότητας είναι πολύ µεγαλύτερες από αυτές που φανταζόµαστε. Οι επίτροποί µας µέσα στην προσπάθειά τους να καλύψουν το έλλειµµα αξιοποίησης κινητοποιούνται δυναµικά, αξιολογούν τις προτάσεις, ενθουσιάζονται µε τα οικονοµικά οφέλη που µπορούν να κερδηθούν σε σχέση µε το παρελθόν και κάποιες φορές µέσα σε αυτό το κλίµα ίσως να λαµβάνονται βεβιασµένες αποφάσεις.
Για να προλάβουµε την αποµόνωση των επιτρόπων που εργάζονται σε µικρές κοινότητες και να τους προστατεύσουµε από τις πιθανές πιέσεις που δέχονται από πελατειακές συντεχνίες, προσπαθήσαµε αρκετές φορές να προωθήσουµε και να προβάλλουµε την ανάγκη της συνεργασίας και συλλογικής λειτουργίας της κοινότητας, δηλαδή της δηµιουργίας ενός βιωσιµότερου συστήµατος τόσο από διοικητικής άποψης όσο και από πλευράς αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας.
Ορισµένα βήµατα που έγιναν µέχρι σήµερα δεν µας αρκούν. Η προσαρµογή σε µια νέα αντίληψη εξαρτάται σε µεγάλο βαθµό από τους θεσµούς και τη σταθερότητα. Ο χρόνος, όµως, που έχουµε στη διάθεσή µας είναι λιγότερος από αυτόν που πιστεύουµε. Εκ πείρας αποδεικνύεται ότι σε αυτήν την Πόλη η ακίνητη περιούσια και ιδιαίτερα σε περιοχές που κατοικεί η οµογένεια έχει δεχθεί µια εντυπωσιακή ανατίµηση. Οι ξένοι επενδυτές αγοράζουν ακίνητα προς αξιοποίηση των κεφαλαίων τους και εµείς πόσο γνωρίζουµε τις αγορές αυτές; Πόσο είµαστε σε θέση να παρακολουθήσουµε τις ευκαιρίες συνεργασίας που ξεπηδούν από αυτό το δυναµικό περιβάλλον; Ποιος είναι σε θέση να κάνει εκτίµηση της αγοράς για τα επόµενα 10 χρόνια; Και όµως σε µια σύγχρονη αγορά όλα πρέπει να υπολογίζονται και λαµβάνονται υπόψη.
Στην ηµερίδα που έγινε στις 23 Ιανουαρίου 2010 προσπαθήσαµε να εντοπίσουµε αυτά τα ζητήµατα και ειδικοί εµπειρογνώµονες που συµµετείχαν µας µίλησαν ακριβώς για αυτά τα θέµατα. Όπως διαπιστώθηκε και κατά την ηµερίδα έχουµε άµεσα την ανάγκη να κινηθεί η οµογένεια συναινετικά προς τη δηµιουργία ενός συµβουλευτικού συντονιστικού οργάνου ή µιας εταιρίας όπως προστάζουν οι επιταγές του σήµερα.
Τις τελευταίες µέρες η αναφορά που γίνεται γύρω από την κοινότητα Κανδυλλί δεν πρέπει να δυσαρεστεί την επιτροπή. Απεναντίας µέσα από αυτήν την αναφορά προβάλλεται µε διαφάνεια το εγχείρηµα της αξιοποίησης της οµογενειακής περιουσίας. Αυτή η συζήτηση είναι πρωτόγνωρη για τα δεδοµένα της οµογένειας, πρωτοποριακή και τιµά τα µέλη της επιτροπής. Επιπλέον, προτρέπει όλους µας να εκφράσουµε επιτέλους την άποψή µας και να συζητήσουµε. Για αυτόν τον λόγο συγχαίρω την πρωτοβουλία τους και θεωρώ ότι αυτή τους η στάση θα γίνει παράδειγµα για τις άλλες κοινότητες. Εν τέλει, όµως, ελπίζουµε ότι θα συνδράµει την επιτροπή ώστε να καταλήξει στην πιο συµφέρουσα λύση στο µείζον αυτό θέµα για το οποίο έχουµε χρέος απέναντι στο παρελθόν µας αλλά και το µέλλον µας.