ΤΕΛΕΤΗ ΤΙΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΡΙΖΙΑΝΟΥ
Προ ημερών, ο
Σύνδεσμος Αποφοίτων Ζωγραφείου στην Κωνσταντινούπολη με μια σεμνή τελετή τίμησε
το ιωβηλαίο του ομογενή καθηγητή Αντώνη Παριζιάνου.
Κατά την τελετή, ο κ. Γεώργιος Θεοδωρίδης, μαθητής του κ. Παριζιάνου, εκφώνησε ένα συγκινητικό λόγο για τον Δάσκαλο του.
Παραθέτουμε την ομιλία του κ. Θεοδωρίδη,
μαζί με τις εγκάρδιες ευχές μας προς τον κ. Παριζιάνο, ο οποίος προσφέρει σεμνά
και αθόρυβα σε πολλούς τομείς της ομογενειακής κοινωνικής ζωής, με αλτρουισμό
και ανιδιοτέλεια . Επ’ ευκαιρία της τίμησης του, ευχαριστούμε ολόψυχα τον κ.
Παριζιάνο, εκτός των άλλων και για την συνεργασία του με την εφημερίδα «Ανατολή»,
για την πολύτιμη και σημαντική προσφορά του σ’ αυτήν. Κατά την τελετή, ο κ. Γεώργιος Θεοδωρίδης, μαθητής του κ. Παριζιάνου, εκφώνησε ένα συγκινητικό λόγο για τον Δάσκαλο του.
"Α"
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Σεβ. Άγιοι Αρχιερείς
Εντιμ. Κ. Γενικέ Πρόξενε της Ελλάδος
Εντιμολ. Άρχοντες της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας
Ελλογιμ. Κύριε Συντονιστή Εκπαίδευσης.
Ερίτιμοι Κύριοι Έφοροι
Αγαπητοί μου ομογάλακτοι Αδελφοί
Δεσποινίδες, Κυρίες και Κύριοι,
Με τη βοήθεια και τη Χάρη Του Θεού συγκεντρωθήκαμε και φέτος, στον όμορφο αυτό και φιλόξενο χώρο, στην έδρα του Συνδέσμου Αποφοίτων της Σχολής μας για την τελετή του κοψίματος της πίττας, της βράβευσης των αριστούχων μαθητών και να τιμήσουμε τον Ελλογιμ. κ. Αντώνιο Παριζιάνο. Το θέμα λοιπόν της σύντομης αυτής ειλικρινούς και χωρίς καμιά υπερβολή ομιλίας, είναι η απόδοση τιμής, σεβασμού και αναγνώρισης του έργου και της προσφοράς Του.
Όταν το Σεπτέμβρη του 1989 τον συνάντησα ως μαθητής στα θρανία του Ζωγραφείου, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα ζήσω τόσο συναρπαστικές και μοναδικές εμπειρίες σε κάθε επίπεδο. Αυτό που μας γοητεύει περισσότερο είναι τα ανθρώπινα και ζεστά του συναισθήματα, το ήθος καθώς και το χιούμορ του. Είναι ένας ακούραστος εργάτης του πνεύματος και της επιστήμης, ο οποίος προσεγγίζει τα δυσκολότερα προβλήματα με τρόπο κατανοητό και πρωτότυπο.
Ο Δάσκαλος μας είναι πρώτα - πρώτα ελεύθερος άνθρωπος, γιατί δεν μπήκε ποτέ σε καλούπια. Πορεύεται στο δικό του δρόμο με τις δικές του αρχές και τις δικές του αξίες. Διακρίνεται από το στοιχείο της δημιουργικότητας. Είναι δημιουργικός έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι τίποτα δεν είναι αιώνιο.
Οι άνδρες οι οποίοι κατέστησαν επιφανείς, ό,τι και να λεχθεί γι’ αυτούς είναι πολύ λιγότερο από την ίδια την πραγματικότητα. Πνεύμα ανήσυχο, εντονότατα κριτικό, με ανοιχτούς ορίζοντες και χωρίς δογματικά απωθημένα, αδιάλλακτος στις πεποιθήσεις του, αλλά εντονότατα διαλλακτικός στις διανθρώπινες σχέσεις του.
Διαμόρφωσε μια στάση ζωής που για μας που τον γνωρίζουμε, που τον αγαπήσαμε, τον θαυμάσαμε αυτή η στάση ζωής του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Για τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων η σημαντικότερη ικανοποίηση είναι να τους αναγνωριστεί η ιδιότητα και η ικανότητα του δασκάλου. Πιστεύω, ότι δεν υπάρχει χαρά μεγαλύτερη για έναν δάσκαλο να τον αναγνωρίζουν οι εκάστοτε μαθητές του, ακόμα και μετά από χρόνια, το έργο του. Ποιο είναι αυτό; Όχι μόνο η διδασκαλία του συγκεκριμένου γνωστικού αντικειμένου στο οποίο έχει ειδικευτεί αλλά και η έμπρακτη, η παραδειγματική διδασκαλία ήθους. Και είναι σε όλους μας γνωστό ότι αυτό ισχύει στην περίπτωση του τιμωμένου σήμερα προσώπου. Του Δάσκαλου με το Δ κεφαλαίο που με την πεφωτισμένη διδασκαλία του γαλούχησε γενιές Ρωμιοσύνης.
Σεβ. Άγιοι Αρχιερείς
Εντιμ. Κ. Γενικέ Πρόξενε της Ελλάδος
Εντιμολ. Άρχοντες της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας
Ελλογιμ. Κύριε Συντονιστή Εκπαίδευσης.
Ερίτιμοι Κύριοι Έφοροι
Αγαπητοί μου ομογάλακτοι Αδελφοί
Δεσποινίδες, Κυρίες και Κύριοι,
Με τη βοήθεια και τη Χάρη Του Θεού συγκεντρωθήκαμε και φέτος, στον όμορφο αυτό και φιλόξενο χώρο, στην έδρα του Συνδέσμου Αποφοίτων της Σχολής μας για την τελετή του κοψίματος της πίττας, της βράβευσης των αριστούχων μαθητών και να τιμήσουμε τον Ελλογιμ. κ. Αντώνιο Παριζιάνο. Το θέμα λοιπόν της σύντομης αυτής ειλικρινούς και χωρίς καμιά υπερβολή ομιλίας, είναι η απόδοση τιμής, σεβασμού και αναγνώρισης του έργου και της προσφοράς Του.
Όταν το Σεπτέμβρη του 1989 τον συνάντησα ως μαθητής στα θρανία του Ζωγραφείου, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα ζήσω τόσο συναρπαστικές και μοναδικές εμπειρίες σε κάθε επίπεδο. Αυτό που μας γοητεύει περισσότερο είναι τα ανθρώπινα και ζεστά του συναισθήματα, το ήθος καθώς και το χιούμορ του. Είναι ένας ακούραστος εργάτης του πνεύματος και της επιστήμης, ο οποίος προσεγγίζει τα δυσκολότερα προβλήματα με τρόπο κατανοητό και πρωτότυπο.
Ο Δάσκαλος μας είναι πρώτα - πρώτα ελεύθερος άνθρωπος, γιατί δεν μπήκε ποτέ σε καλούπια. Πορεύεται στο δικό του δρόμο με τις δικές του αρχές και τις δικές του αξίες. Διακρίνεται από το στοιχείο της δημιουργικότητας. Είναι δημιουργικός έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι τίποτα δεν είναι αιώνιο.
Οι άνδρες οι οποίοι κατέστησαν επιφανείς, ό,τι και να λεχθεί γι’ αυτούς είναι πολύ λιγότερο από την ίδια την πραγματικότητα. Πνεύμα ανήσυχο, εντονότατα κριτικό, με ανοιχτούς ορίζοντες και χωρίς δογματικά απωθημένα, αδιάλλακτος στις πεποιθήσεις του, αλλά εντονότατα διαλλακτικός στις διανθρώπινες σχέσεις του.
Διαμόρφωσε μια στάση ζωής που για μας που τον γνωρίζουμε, που τον αγαπήσαμε, τον θαυμάσαμε αυτή η στάση ζωής του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Για τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων η σημαντικότερη ικανοποίηση είναι να τους αναγνωριστεί η ιδιότητα και η ικανότητα του δασκάλου. Πιστεύω, ότι δεν υπάρχει χαρά μεγαλύτερη για έναν δάσκαλο να τον αναγνωρίζουν οι εκάστοτε μαθητές του, ακόμα και μετά από χρόνια, το έργο του. Ποιο είναι αυτό; Όχι μόνο η διδασκαλία του συγκεκριμένου γνωστικού αντικειμένου στο οποίο έχει ειδικευτεί αλλά και η έμπρακτη, η παραδειγματική διδασκαλία ήθους. Και είναι σε όλους μας γνωστό ότι αυτό ισχύει στην περίπτωση του τιμωμένου σήμερα προσώπου. Του Δάσκαλου με το Δ κεφαλαίο που με την πεφωτισμένη διδασκαλία του γαλούχησε γενιές Ρωμιοσύνης.
Οι τυχεροί, που τον είχαν καθηγητή θυμούνται καλά την
παραστατικότητα της διδασκαλίας του, την ποιότητα του ύφους του, την
ακτινοβολία του ήθους του. Μπορεί τότε, ως έφηβοι, να δυσανασχετούσαν από την
αυστηρότητά του. Σήμερα όμως, κρίνοντας με την απόσταση του χρόνου που αμβλύνει
τις αντιθέσεις, αναγνωρίζουν ότι στην ουσία υπήρξε ένας από τους δασκάλους
εκείνους που έχουν αφήσει βαθύ το αποτύπωμα της παιδείας στις ψυχές τους.
Σήμερα αν είμαστε αυτοί που είμαστε, αν μιλάμε τη γλώσσα μας, αν διατηρήσαμε την ταυτότητα, τις ρίζες, τις μνήμες και παραδόσεις μας, όλα αυτά τα οφείλουμε - δογματικά ή διαλεκτικά - στην μάνα, στον παπά και στο δάσκαλο. Είναι οι βασικοί πόλοι γύρω από τους οποίους γυρίζει η ζωή του Ρωμιού. Είναι ωραίο και θεάρεστο το έργο του δασκάλου. Από τον ακατέργαστο λίθο να σμιλεύεις έναν άνδρα και να δημιουργείς ένα «Μωϋσή». Είναι όμως ιδιαίτερα υπεύθυνο έργο. Την ευθύνη αυτή ο δάσκαλος εδώ στην Πόλη πρέπει να την ζει καθημερινά. Από την ώρα που εισέρχεται στο λειτούργημά του, έντονα σ’ όλη την διάρκεια της θητείας του, μέχρι την ώρα, που φεύγει. Εδώ στην Πόλη το έργο του δασκάλου είναι πολύ πιο βαρύ, πιο δύσκολο, πιο υπεύθυνο, πιο διακριτικό και όμως είναι πολύ ωραίο να υπηρετείς την παιδεία κάτω από τέτοιες αυστηρές «περιβαλλοντολογικά ειδικές συνθήκες». Τέτοια βιώματα σαν κι αυτές καταξιώνουν τον άνθρωπο ως δάσκαλο.
Ως μαθητής του δεν μπορώ παρά να εκτιμήσω την πολύπλευρη κοινωνική και πολιτιστική του δράση στα δρώμενα του τόπου μας. Είναι τύχη για εμάς να έχουμε τέτοιους ηθικούς ηγέτες ως προστατευτικό δίχτυ στις αιωρήσεις μας. Για μας είναι απολύτως αναγκαία η παρουσία τους, η γνώμη τους και γνώση τους καθώς επιχειρούμε να συνταιριάξουμε τη γνώση του παρελθόντος με τις προκλήσεις του παρόντος και τις προοπτικές του μέλλοντος.
Τελειώνοντας, είμαστε σίγουροι, ο αποχαιρετισμός του από την ενεργό δράση, δεν σημαίνει εγκατάλειψη «των κοινών» και «διαζύγιο» της συμβίωσης με την τροφό Σχολή μας «υπό τις ειδικές συνθήκες». Μαζί αντιμετωπίζουμε το παρόν, βελτιώνουμε καθημερινώς τις συνθήκες διαβίωσης μας και ατενίζουμε το μέλλον ισχυρότεροι μέσα από τις νέες κατακτήσεις στην ευρωπαϊκή οικογένεια και παγκόσμια κοινωνία των πολιτών, καθώς οι εξελίξεις δεν θα παρέχουν μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις με νέες άγνωστες ακόμη πτυχές.
Σήμερα αν είμαστε αυτοί που είμαστε, αν μιλάμε τη γλώσσα μας, αν διατηρήσαμε την ταυτότητα, τις ρίζες, τις μνήμες και παραδόσεις μας, όλα αυτά τα οφείλουμε - δογματικά ή διαλεκτικά - στην μάνα, στον παπά και στο δάσκαλο. Είναι οι βασικοί πόλοι γύρω από τους οποίους γυρίζει η ζωή του Ρωμιού. Είναι ωραίο και θεάρεστο το έργο του δασκάλου. Από τον ακατέργαστο λίθο να σμιλεύεις έναν άνδρα και να δημιουργείς ένα «Μωϋσή». Είναι όμως ιδιαίτερα υπεύθυνο έργο. Την ευθύνη αυτή ο δάσκαλος εδώ στην Πόλη πρέπει να την ζει καθημερινά. Από την ώρα που εισέρχεται στο λειτούργημά του, έντονα σ’ όλη την διάρκεια της θητείας του, μέχρι την ώρα, που φεύγει. Εδώ στην Πόλη το έργο του δασκάλου είναι πολύ πιο βαρύ, πιο δύσκολο, πιο υπεύθυνο, πιο διακριτικό και όμως είναι πολύ ωραίο να υπηρετείς την παιδεία κάτω από τέτοιες αυστηρές «περιβαλλοντολογικά ειδικές συνθήκες». Τέτοια βιώματα σαν κι αυτές καταξιώνουν τον άνθρωπο ως δάσκαλο.
Ως μαθητής του δεν μπορώ παρά να εκτιμήσω την πολύπλευρη κοινωνική και πολιτιστική του δράση στα δρώμενα του τόπου μας. Είναι τύχη για εμάς να έχουμε τέτοιους ηθικούς ηγέτες ως προστατευτικό δίχτυ στις αιωρήσεις μας. Για μας είναι απολύτως αναγκαία η παρουσία τους, η γνώμη τους και γνώση τους καθώς επιχειρούμε να συνταιριάξουμε τη γνώση του παρελθόντος με τις προκλήσεις του παρόντος και τις προοπτικές του μέλλοντος.
Τελειώνοντας, είμαστε σίγουροι, ο αποχαιρετισμός του από την ενεργό δράση, δεν σημαίνει εγκατάλειψη «των κοινών» και «διαζύγιο» της συμβίωσης με την τροφό Σχολή μας «υπό τις ειδικές συνθήκες». Μαζί αντιμετωπίζουμε το παρόν, βελτιώνουμε καθημερινώς τις συνθήκες διαβίωσης μας και ατενίζουμε το μέλλον ισχυρότεροι μέσα από τις νέες κατακτήσεις στην ευρωπαϊκή οικογένεια και παγκόσμια κοινωνία των πολιτών, καθώς οι εξελίξεις δεν θα παρέχουν μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις με νέες άγνωστες ακόμη πτυχές.
