ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ

Ομιλία του Πρέδρου της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών κ. Νικόλαου Ουζούνογλου κατά την τελετή τίμησης ως «Άξιου της Ρωμιοσύνης» του κ. Παντελή (Λάκη) Βίγκα

Η σημερινή εκδήλωση κατά την οποία σε λίγο θα τιμήσουμε τον συμπολίτη μας κ. Παντελή – Λάκη Βίγκα είναι μία απόφαση του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας μας που είναι ο ενωτικός φορέας των εκπατρισμένων Κωνσταντινουπολιτών και έχει την σημασία της καθ’ όσον αφορά έναν ευγενή αγωνιστή, που δίνει ο ίδιος μαζί με όλους που πιστεύουν στα ίδια ιδανικά της αναζωογόνησης και ξανά της μεγαλουργίας του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, στον τόπο που αποτελεί το λίκνο και την κοιτίδα του διαχρονικού Ελληνικού πολιτισμού με οικουμενικό χαρακτήρα, ταυτόσημη έννοια με ότι περιέχει η έννοια Ρωμιοσύνη.

Ο όρος Ρωμιός και Ρωμιοσύνη, που τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια στην ημεδαπή τείνει να ξεχαστεί και ίσως το χειρότερο να παραποιηθεί, δεν αποτελεί μόνο μια έννοια εθνοτικού περιεχομένου του 19^ου ή 20^ου αιώνα, του ευρωπαϊκού χώρου, αλλά μια παράδοση πολιτισμού που αποτελεί συνέχεια της παράδοσης της αρχαίας Ελλάδος, των Αλεξανδρινών αιώνων, διάρκειας μιας χιλιετηρίδας, συνεχίστηκε με την αρμονική του ενσωμάτωση με την Χριστιανική κοσμοθεωρία, σε συνδυασμό με την αυτοκρατορική οργάνωση της Ρώμης.

Πολιτισμοί που μένουν κλειστοί, απομονωμένοι, αναγκαστικά αυτοκτονούν και αυτοκαταστρέφονται, αντίθετα ο Ελληνικός πολιτισμός και στον ίδιο βαθμό και ίσως περισσότερο ο μεσαιωνικός Ελληνικός πολιτισμός, με αυτές τις τρεις συνιστώσες που σας ανέφερα πριν, είχε κατ’ εξοχήν οικουμενικό χαρακτήρα, αλληλεπιδρώντας με άλλους πολιτισμούς και προσφέροντας σε αυτούς πνοή ζωής και φτερά ανύψωσης. Τέτοιος πολιτισμός υπήρξε στην διάρκεια 12 αιώνων, ο πολιτισμός της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ακόμη και μετά την απώλεια της ελεύθερης κρατικής οντότητας συνεχίστηκε αυτή η παράδοση. Και συνεχιστής αυτής της παράδοσης είναι το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, το οποίο και σήμερα αποτελεί την σοφή φωνή για την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με οικουμενική αντίληψη.

Πριν ένα μήνα, στα μέσα Αυγούστου και τον Σεπτέμβριο έχουν εκδοθεί δύο πολύ σημαντικές ανακοινώσεις από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, από την Ιερά Σύνοδο, οι οποίες δυστυχώς πέρασαν απαρατήρητες. Είναι μια επανάληψη θα έλεγα της απόφασης της Μείζονος Συνόδου το 1872, που προέβλεπε τα επερχόμενα δεινά στον Ευρωπαϊκό χώρο, από τον εθνοφυλετισμό.

Σήμερα πλήθος ερευνητές της επιστήμης της Ιστορίας αποδεικνύουν την ιστορική αλήθεια, ότι ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης έχει μεταλαμπαδεύσει το ευ ζειν με θεμέλιο την Ορθοδοξία προς όλους τους λαούς, ακόμη και σε αυτούς που δεν ενστερνίστηκαν την ίδια θρησκεία, έχει δώσει πάρα πολλά ουσιαστικά στοιχεία.

Ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης, υπήρξε σε πλήρη αντίθεση με την νοοτροπία του ωφελιμισμού και του σφετερισμού του ξένου πλούτου, που υπήρξε η πρακτική στην ιστορική πορεία, η οποία προερχόταν τόσο από την Ανατολή αλλά και από την Δύση, περισσότερο ίσως. Η σύγκρουση αυτή έφτασε σε υπέρτατο βαθμό τους δύο τελευταίους αιώνες, με την συστηματική καλλιέργεια, ιδιαίτερα από την πλευρά της Δύσης, της ανοχής προς την βία κατά του ανθρώπου για κάποιο απώτερο ιδανικό σκοπό.

Συνέπεια των γεγονότων των δύο τελευταίων αιώνων, τα δεινά και οι απώλειες του Ελληνισμού υπήρξαν ανυπολόγιστες. Η αποκατάσταση στο βαθμό του δυνατού, απαιτούν ενότητα και συνεπή αγώνα. Η πολλών αιώνων παράδοση της Ρωμιοσύνης, που κορυφαίος εκφραστής είναι το σοφό Οικουμενικό Πατριαρχείο, μαζί με όλους τους ανθρώπους που είναι αφοσιωμένοι στις πανανθρώπινες αξίες που πρεσβεύει μια συνέχεια παράδοσης πολιτισμού τριών χιλιάδων αιώνων, αποτελεί κύριο στήριγμα στον αγώνα αυτό.

Οι μεγάλοι πολιτισμοί ποτέ δεν πεθαίνουν εκτός αν αυτοκτονήσουν. Κι ένας πολιτισμός αυτοκτονεί όταν εγκαταλείψει τις αρχές που δημιούργησε ο ίδιος. Αυτή υπήρξε και η περίπτωση της σύγχρονης μας πολιτείας που για ικανοποίηση προσωπικών μικροσυμφερόντων προσπάθησε ν’ απεμπολήσει την παράδοση της Ρωμιοσύνης. Ο πλέον απτός τρόπος που εκφράζει αυτή την αντίληψη είναι ο όρος περί μικρού κράτους, που ακούμε συχνά πάρα πολλές φορές.

Ακριβώς αυτή είναι και η αιτία, που ως φορέας του Οικουμενικού Ελληνισμού κι εμείς, σεβόμαστε και υποστηρίζουμε τον αγώνα του προσφιλούς συμπολίτη μας Παντελή Λάκη Βίγκα και τον τιμούμε σήμερα. Γνωρίζουμε την επιμονή, υπομονή, αφοσίωση στο καθήκον, προς το Γένος, του τιμώμενου που κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες επέτυχε πράγματα που δεν περίμενε κανείς να πραγματοποιηθούν. Όμως ο δρόμος είναι μακρύς και όλοι μαζί ενωμένοι πρέπει να δουλέψουμε για το καλό των αρχών που προσπάθησα με λίγα λόγια να σας αναπτύξω. Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας.