ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΑ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ: ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΧΩΡΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Ο ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΕΚΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΝ ΣΤΑ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Την 19η Δεκεμβρίου 2010, πραγματοποιήθηκαν εκλογές για την ανάδειξη των νέων Εφοροεπιτροπών στις Κοινότητες Αγίου Νικολάου και Παναγίας Κουμαριώτισσας Νεοχωρίου.
Με τις εκλογές αυτές ολοκληρώθηκε η τετραετή θητεία των δύο εφοροεπιτροπών, οι οποίες εξελέγησαν το 2006.

Η εκλογή εκείνης της χρονιάς στις εκκλησιαστικές επιτροπές του Νεοχωρίου ήταν σημαδιακή, επειδή ήταν η πρώτη που έγινε μετά από μία μακρόχρονη περίοδο (από το 1991) κατά την οποία ουσιαστικά οι αρχές δεν επέτρεπαν την ανανέωση των διοικητικών σωμάτων στα μειονοτικά ευαγή ιδρύματα (βακούφια).Η απαγόρευση των κοινοτικών εκλογών, ουσιαστικά είχε λήξει το 2004, με κυβερνητική απόφαση και πολλά Αρμενικά βακούφια ήδη είχαν πραγματοποιήσει εκλογές. Όμως η διστακτικότητα, η καχυποψία και η έλλειψη αυτοπεποίθησης είχε αποτρέψει τις Ρωμέϊκες εκκλησιαστικές επιτροπές και τα ευαγή ιδρύματα να προχωρήσουν σε διεξαγωγή εκλογών.
Το 2006, τελικά θα καταγραφεί στην Ιστορία του Ελληνισμού της Πόλης, ως μία καθοριστική χρονιά για την ανασυγκρότηση της Πολίτικης Ρωμιοσύνης. Το Συνέδριο «Συνάντηση στην Πόλη: Παρόν και Μέλλον» που έγινε εκείνη την χρονιά, έθεσε τις βάσεις της ομογενειακής ανασυγκρότησης.
Ήταν το πρώτο συνέδριο που πραγματοποίησε ο Ελληνισμός της Πόλης στην σύγχρονη ιστορία του, με σκοπό να εξετάσει τα δεδομένα της Ρωμέϊκης κοινότητας, που διαμόρφωσαν τα ιστορικά γεγονότα της τελευταίας ογδοηκονταετίας και να χαράξει την στρατηγική του μέλλοντος.
Στην πραγματοποίηση και την επιτυχία του Συνεδρίου, ο ρόλος δύο ανθρώπων, του Δασκάλου μας κ. Δημητρίου Φραγκόπουλου και του τότε προέδρου του Συνδέσμου Αποφοίτων Ζωγραφείου κ. Λάκη Βίγκα, υπήρξε καθοριστικός. Να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος Σύνδεσμος ήταν αυτός που ανέλαβε την ευθύνη της διοργάνωσης του Συνεδρίου.

Η βαρύνουσα σημασία του Συνεδρίου οφείλεται κυρίως σε δύο στοιχεία:
1- Έθεσε τους όρους του εκδημοκρατισμού της Ρωμέϊκης κοινότητας, (α) με την εκλογή νέων διοικήσεων στα ιδρύματα και τις εκκλησιαστικές επιτροπές και (β) με την διαφάνεια στην διαχείριση των οικονομικών τους.
2- Κατέγραψε τα προβλήματα της Ρωμέϊκης κοινότητας, σε τομείς όπως εκπαίδευση, δημογραφικό, δημευμένες κοινοτικές περιουσίες κ.α.
Μία άλλη πολύ σημαντική διάσταση του Συνεδρίου, της οποίας τα θετικά επακόλουθα άρχισαν να φαίνονται τα επόμενα χρόνια, ήταν η ενωτική κίνηση των οργανωτών να απευθύνουν στους Πολίτες της Διασποράς, έκκληση συμμετοχής στο Συνέδριο. Με τον τρόπο αυτό η Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου, εκδήλωσε την πεποίθηση της ότι προσβλέπει στην Διασπορά των Κωνσταντινουπολιτών, ότι δεν την αντιμετωπίζει σαν μία «ξεχασμένη υπόθεση του παρελθόντος», αλλά ως ένα σημαντικό τμήμα της κατακερματισμένης Πολίτικης Ρωμιοσύνης.

Λίγους μήνες μετά από το Συνέδριο, ανακοινώθηκε ότι θα πραγματοποιηθούν εκλογές στην κοινότητα Νεοχωρίου. Η κίνηση αυτή, που έγινε με πρωτοβουλία του κ. Λάκη Βίγκα, αποτέλεσε άλμα προς τον εκδημοκρατισμό της κοινοτικής οργάνωσης των Ρωμιών της Πόλης.
Όμως το άλμα ήταν μετ’ εμποδίων, αφού το «βαθύ» κατεστημένο των κοινοτικών παραγόντων, που σχηματίστηκε στην μακρόχρονη περίοδο της καταναγκαστικής «χειμερίας νάρκης» των θεσμών μας, αντέδρασε στην διεξαγωγή των εκλογών, φοβούμενο προφανώς την απώλεια των «κεκτημένων».
Οι παράγοντες αυτοί, με ανακοινώσεις τους στον τύπο εξέφρασαν την απροθυμία τους να κάνουν εκλογές στις κοινότητες και τα ιδρύματα που είχαν υπό τον έλεγχο τους και μέχρι σήμερα αρνούνται πεισματικά να πραγματοποιήσουν δημοκρατικές εκλογές. Ο λόγος για το ίδρυμα του Βαλουκλή, και τις κοινότητες του Μπεσίκτας (Διπλοκιόνιο) και του Κοντοσκαλίου.
Στους πρωτοπόρους των κοινοτικών εκλογών ασκήθηκαν εμφανείς και αφανείς πιέσεις, όμως τίποτα από αυτά δεν στάθηκε ικανό ν’ ανακόψει το ρεύμα της ανασυγκρότησης και μετά από το Νιχώρι σταδιακά προχώρησε σε εκλογές το σύνολο σχεδόν των ιδρυμάτων μας, εκτός των προαναφερόμενων.

Τώρα ανοίγει ο νέος κύκλος των εκλογών στα ομογενειακά ιδρύματα και η άρνηση των τριών ιδρυμάτων – κοινοτήτων να κάνουν δημοκρατικές εκλογές, προσβάλει βάναυσα τον Ρωμιό της Πόλης δημιουργώντας την εντύπωση ότι κάποιοι είναι υπεράνω των νόμων και των θεσμών.
Αυτή η εντύπωση εδραιώνεται περαιτέρω όταν ο Ρωμιός της Πόλης, βλέπει οι αρνητές των δημοκρατικών διαδικασιών αντί να κηρυχθούν αποσυνάγωγοι, περιβάλλονται με την φιλία κάποιων ιεραρχών του Θρόνου (σε αντίθεση με την επιθυμία και τις εκκλήσεις του Παναγιώτατου Οικ. Πατριάρχη για διεξαγωγή εκλογών) και χαίρουν της εκτίμησης κάποιων ομογενών οι οποίοι συνεργάζονται μαζί τους.
Επιπλέον, όπως φαίνεται από τα γεγονότα, οι συγκεκριμένοι παράγοντες είναι αποδεκτοί από τις αρχές της Τουρκίας και της Ελλάδας. Και αν η αποδοχή των τουρκικών αρχών θα μπορούσε να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως, τι ερμηνεία θα έπρεπε να δώσει ο Ρωμιός της Πόλης, στην αποδοχή και ανοχή που απολαμβάνουν οι παραβάτες των δημοκρατικών κανόνων, από τις ελληνικές αρχές;
Τι ερμηνεία θα έπρεπε να δώσει ο Ρωμιός της Πόλης, όταν πληροφορείται την επίσκεψη πολιτικού αξιωματούχου του Υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας, με προτροπή και συνοδεία ανώτατου διπλωμάτη της Ελλάδας, στον πρόεδρο της Κοινότητας Μπεσίκτας, ο οποίος προ μηνών προσέβαλε το σύνολο της ομογένειας με τις εκλογές – παρωδία που οργάνωσε στο «φέουδο» του;
Ποιά ερμηνεία θα μπορούσε να δώσει ο Ρωμιός της Πόλης, στην άνεση με την οποία πηγαινοέρχονται στην Ελλάδα, οι παράγοντες αυτοί και συναντούν θεσμικούς εκπροσώπους της ελληνικής πολιτείας, αντί να απολογηθούν για την μακρόχρονη οικονομική και διοικητική διαχείριση της τεράστιας κοινοτικής ακίνητης περιουσίας των ιδρυμάτων που διοικούν;

Η διαιώνιση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης με τους κοινοτικούς παράγοντες που γράφουν στα παλαιά τους υποδήματα τα δημοκρατικά θέσμια και διοικούν ιδρύματα χωρίς εκλογές, προκαλεί παρενέργειες που υπονομεύουν την ανασυγκρότηση της Κοινότητας.
Εάν οι εκλογές δεν είναι καθολικές, και εμφανίζονται «μαύρες τρύπες» όπως συμβαίνει με τα τρία ιδρύματα, τότε απαξιώνονται οι δημοκρατικοί θεσμοί και ενισχύονται οι φυγόκεντρες τάσεις.
Άλλωστε ένα σοβαρότατο πρόβλημα που ανέδειξε η τετραετία που διέρρευσε, είναι ακριβώς αυτή η φυγόκεντρη τάση που εμφανίζουν ορισμένοι κοινοτικοί παράγοντες, οι οποίοι βλέπουν το ευαγές ίδρυμα (βακούφι) που διοικούν ως «αυτόνομο μπαϊράκι» και δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι τμήμα της ενιαίας Ρωμέϊκης Πολίτικης κοινότητας.
Αυτή η νοοτροπία εάν δεν ξεπεραστεί, θα αποτελέσει τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια συντονισμού των ομογενειακών ιδρυμάτων και των εκκλησιαστικών επιτροπών. Στην χειρότερη δε περίπτωση θα εκκολάψει νέους «Καραγιάννηδες».

Οι μεγάλοι κίνδυνοι απώλειας κοινοτικής περιουσίας ή και της ιδιότητας του «μειονοτικού βακουφίου» για την περίπτωση του Βαλουκλή, από την συνεχιζόμενη έκνομη κατάσταση των τριών ευαγών ιδρυμάτων (βακουφίων), θα πρέπει να θεωρούνται υπαρκτοί.
Από την άλλη, ο υπό ίδρυση συντονιστικός φορέας και οι εκλογές στα ευαγή ιδρύματα (βακούφια) της ομογένειας, προσφέρουν την ευκαιρία για την σφυρηλάτηση του ενωτικού μετώπου.
Μόνο μια ενωμένη Ομογένεια, που θα αντιλαμβάνεται κάθε ευαγές ίδρυμα (βακούφι) ως μέρος της ενιαίας Ρωμέϊκης κοινότητας, θα μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει τους κινδύνους που προαναφέραμε.
Αυτή η επιδίωξη της ενότητας, θα είναι η πρόκληση που θ’ αντιμετωπίσουν τα διοικητικά σώματα, τα οποία θα προκύψουν από τις προσεχείς εκλογές.

Γρηγόρης Κεσίσογλου