(Αναδημοσίευση από το Δελτίο Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών, Ιουνίου 2011)
του κ. Νικολάου Ουζούνογλου
Καθ. Ε.Μ.Π.
Προέδρου του Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών
Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε η Έκθεση Επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Δημοκρατίας της Κύπρου με τον τίτλο «Φάκελος της Κύπρου». Η Έκθεση που πήρε πολλά χρόνια (άρχισε από 1982) να συνταχθεί, περιλαμβάνει την ανάλυση των πολιτικών και στρατιωτικών γεγονότων της περιόδου 1960-1974, που σχετίζονται με το Κυπριακό.
Σε μερικά σημεία της Έκθεσης, γίνονται αναφορές και για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης: α) Τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών της 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 στην Πόλη, χαρακτηρίζονται ως μια πράξη εθνοκάθαρσης και β) Φαίνεται ότι κατά τις διαπραγματεύσεις στη σκιά του σχεδίου Achenson (Απρίλιος – Αύγουστος 1964) είχε συμπεριληφθεί και η πρόταση της επιστροφής των απελαθέντων Ελλήνων υπηκόων στην Πόλη. Ωστόσο και η Έκθεση αυτή επιβεβαιώνει το βασικό συμπέρασμα ότι οι σκληροί διωγμοί κατά των Ελληνικών Κοινοτήτων της Πόλης και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου ουδεμία σχέση είχαν με τα γεγονότα στην Κύπρο, παρά μόνο ο χρονισμός των προαποφασισμένων διωκτικών – καταπιεστικών μέτρων από τις Τουρκικές Κυβερνήσεις της εποχής επιλεγόταν με αναφορά το Κυπριακό, ώστε τρόπο τινά να δικαιολογούνται στην Τουρκική κοινωνία και την διεθνή κοινή γνώμη της εποχής.
Το εντυπωσιακό στοιχείο που αναφέρεται σε αρκετά σημεία στην Έκθεση είναι, ότι υπήρξε πλήρης και απόλυτη άρνηση από πλευράς της Ελληνικής Πολιτείας να δώσει οποιαδήποτε στοιχεία (αρχεία, μαρτυρίες, αναφορές κ.τ.λ.) για να συνδράμει το έργο της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής της Κύπρου. Ακόμα και η ομώνυμη Έκθεση που συντάχθηκε από την Βουλή των Ελλήνων (ΒτΕ), την περίοδο 1986-87 με πολλούς περιορισμούς σ’ αυτούς που κλήθηκαν να καταθέσουν, κρατήθηκε απρόσιτη, πράγμα που δείχνει την σοβαρότητα των πληροφοριών, που περιέχονται στην προ εικοσιπενταετίας Έκθεση της ΒτΕ.
Έχουμε επισημάνει από τις γραμμές αυτές, στο παρελθόν, ότι η σημερινή κρίση που διερχόμαστε, έχει σαν κύρια αιτία την συγκάλυψη απ’ όλες τις πολιτικές παρατάξεις της αλήθειας το τί συνέβη και φθάσαμε στην τραγωδία του 1974 στην Κύπρο. Το θέμα αυτό έχει τεράστιες διαστάσεις και δεν πρόκειται να το αναλύσουμε περαιτέρω. Ωστόσο, υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία, ότι την ευθύνη της τραγωδίας του 1974 δεν την φέρουν μόνον οι στρατιωτικοί που κυβέρνησαν την χώρα από το 1967 μέχρι το 1974, αλλά και πολιτικοί και μη πολιτικοί, που διαδραμάτισαν ουσιαστικό ρόλο μετά από το 1974.
Η προσεκτική ανάγνωση της Έκθεσης του «Φακέλου της Κύπρου» έχει μεγάλη σημασία καθώς επιβεβαιώνει την βασική αρχή ότι ο «Διχαστικός Αυτοπροσδιορισμός της Προσωπικότητας» ιθυνόντων σε θέσεις κλειδιά, οδηγεί σε εθνικές συμφορές και οι οποίες, αφού συμβούν, τις περισσότερες φορές αποδίδονται στις συνωμοσίες από ξένους. Είναι γεγονός ότι συνωμοσίες πάντοτε υπάρχουν και κάθε κρατική οντότητα, λίγο ή πολύ, προσπαθεί να προωθήσει τους σκοπούς της με κάθε τρόπο. Όμως, χωρίς να υπάρχει το κατάλληλο κλίμα διχασμού, ελάχιστα μπορούσαν να συμβούν απ’ αυτά που συνέβησαν, το καλοκαίρι του 1974, όσο και αν τα συνωμοτικά σχέδια ήταν πολλά και καλά ενορχηστρωμένα. Σε αυτό το συμπέρασμα φθάνει, εξάλλου, και το τελικό πόρισμα της Έκθεσης που προαναφέραμε.
Ένα άλλο εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι, σχεδόν κανένα ΜΜΕ (εφημερίδες ή ηλεκτρονικά μέσα) δεν ασχολήθηκε (πλην μιας εξαίρεσης) με το περιεχόμενο της Έκθεσης. Αν σκεφτούμε ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι: οι εθνικές συμφορές να μην μας οδηγούν να καταλάβουμε τα σφάλματά μας, ώστε να μην τα επαναλαμβάνουμε, είναι ανάγκη να ασχοληθούμε περαιτέρω με τον τίτλο του παρόντος άρθρου.
Οι τρεις Εθνικοί Διχασμοί του 20ού Αιώνα
Η αντικειμενική εξέταση της ιστορίας του Ελληνισμού του 20ου αιώνα, οδηγεί στην διαπίστωση τριών διχασμών μεγίστης κλίμακας:
1) Περίοδος 1915 – 1922. Σύγκρουση του αστικού φιλελευθερισμού με το βασιλικό παλαιοκομματισμό. Αποτέλεσμα: εγκατάλειψη στην τύχη τους, των Ελληνικών πληθυσμών στην Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη (1914-1919) και του Πόντου (1916-1922) και η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.
2) Περίοδος 1943-1949. Εμφύλιος Πόλεμος των Αστικών Κομμάτων και της Αριστεράς. Αποτέλεσμα: ο περιορισμός της ικανοποίησης των Εθνικών Δικαίων και η πολλαπλάσια καταστροφή της χώρας (με συνέπειες για 40 χρόνια τουλάχιστον) από τις καταστροφές που συνέβησαν κατά Γερμανό – Ιταλικό – Βουλγαρική κατοχή 1941-44.
3) Περίοδος 1964-74. Κυπριακό και κορύφωση του εμφύλιου διχασμού μέσα στην Κύπρο (1970-1974). Αποτέλεσμα: η τραγωδία της Κύπρου του 1974, που ακόμα αποτελεί ανοικτή πληγή. Η παράνομη και η αντίθετη κατά όλων των αρχών του ΟΗΕ, κατάληψη του 40% του Κυπριακού εδάφους, από τις Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις συνεχίζεται με όλες τις συνέπειές της. Η απεμπόληση των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων που πηγάζουν από την διεθνή Σύμβαση Λωζάννης (24/7/1923) της Ελληνικής Πολιτείας για την προστασία των θεσμοθετημένων δικαιωμάτων του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και της Ίμβρου-Τενέδου, έχει άμεση σχέση με τον εσωτερικό διχασμό στο ελληνικό πολιτικό σύστημα την περίοδο αυτή.
Δεν είναι τίποτα πιο βέβαιο από το ότι, αν δεν υπήρχε η κορύφωση του διχασμού στην Κύπρο, πριν από το 1974, που προκλήθηκε με σοβαρό μερίδιο της ευθύνης των κυβερνώντων στην Αθήνα και στην Λευκωσία την δεκαετία του 1964-74, δεν θα συνέβαιναν τα γεγονότα του καλοκαιριού του 1974.
Επομένως, τα παραπάνω αναφερθέντα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, θα πρέπει να αναζητηθούν οι βασικές αιτίες των Διχαστικών συμπεριφορών, που δεν έχουν καμία σχέση με την ύπαρξη διαφορετικών απόψεων επί σοβαρών εθνικών ζητημάτων, των οποίων η μετά από διάλογο σύνθεση τους μπορεί να αποτρέψει νέες συμφορές.
Η ψυχρή ανάλυση των αιτιών των εθνικών διχασμών, οδηγούν στα εξής συμπεράσματα:
1η Αιτία. Η απόκτηση προσωπικότητας που αναπροσδιορίζεται από συγκρουσιακή συμπεριφορά προς τους ομολόγους του. Κύρια πηγή της αιτίας αυτής είναι το περιεχόμενο της παρεχόμενης νεοελληνικής παιδείας. Η υιοθέτηση ιδεών «διαφωτισμού» και η επιλογή στην διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής κειμένων, όπως του Θουκυδίδη για τον εμφύλιο Πελοποννησιακό Πόλεμο, των Σοφιστών κ.τ.λ. αντί π.χ. του Πλούταρχου, Αριστοτέλη, Πλάτωνα αποτελεί βασική αιτία. Το όλο σύστημα παιδείας στο Ελληνικό Κράτος βρίσκεται πολύ μακριά από την καλλιέργεια του πνεύματος της δημιουργικής συζήτησης των διαφορετικών απόψεων και την σύνθεση αυτών.
2η Αιτία. Ο εύκολος τρόπος εγκατάλειψης των συμφωνηθέντων αρχών. Ο θεσμός των νόμων που ανακαλύφθηκε το 2000 π.Χ. από τον Χαμουραμπί, στην Μεσοποταμία και τελειοποιήθηκε από τον Σόλωνα, τον 6ο αιώνα π.Χ. στην Αθήνα, στηρίζεται στην θέσπιση με κοινή συμφωνία αρχών που θα εφαρμοστούν στο μέλλον. Η ανάλυση όλων των περιόδων διχασμού, που αναφέραμε παραπάνω, δείχνει ότι τα άτομα που έπαιξαν τον πρώτο ρόλο στις διχαστικές συγκρούσεις, αθετούσαν τους θεσμούς και τα συμφωνηθέντα. Η παραβίαση των συνταγματικών αρχών είναι η πλέον συνηθισμένη περίπτωση.
3η Αιτία. Η αδιαφορία για τις συνέπειες των διχαστικών πράξεων και η τυφλή προσήλωση μόνο στο προσωπικό ή τοπικιστικό συμφέρον. Εδώ έχουμε να κάνουμε και με ζητήματα ψυχοσύνθεσης στην κατεύθυνση του εγωκεντρισμού.
Διαβάζοντας την Έκθεση του «Φακέλου της Κύπρου» διαπιστώνει κανείς τον βαθμό τύφλωσης από εμφύλιο μίσος των παικτών του διχασμού, αρκεί και μόνο να διατηρούσαν την κυριαρχία τους στο χωριό ή στην γειτονιά τους ή στο σύλλογο τους. Επομένως έχουμε να κάνουμε σε απόλυτο βαθμό «Αυτοπροσδιορισμό με Διχαστική Συμπεριφορά» παρά την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων που θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς. Η παρατήρηση αυτή προέρχεται από την διατύπωση του Ψυχιάτρου Δρ. Παντελή Παπαδόπουλου, σε διάλεξή του στην 1η Γιορτή Κωνσταντινουπολιτών (10 - 11/10/2009).
Έχοντας εκθέσει, έστω και σύντομα, λόγω περιορισμένου χώρου, τις αιτίες των Διχαστικών Συμπεριφορών, θα πρέπει να ρωτήσει ο καθένας μας τον εαυτό του, πώς θα μπορούσαν να αποφευχθούν τέτοιες συμπεριφορές, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν σε εθνικές συμφορές. Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολη και πρώτα απ’ όλα απαιτεί την πραγματική «ΜΕΤΑΝΟΙΑ», μια λέξη που μόνο στην ελληνική γλώσσα υπάρχει. Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσαμε να συμβάλλουμε όλοι μας στην αποτροπή νέων συμφορών, αν:
1) Σεβόμασταν με ειλικρίνεια τους θεσμούς και κανόνες που οι ίδιοι έχουμε δεχτεί από πριν. Κανένας κανόνας δεν είναι θέσφατο και μπορεί να αλλάξει εφ’ όσον επανέλθουμε και θέσουμε το θέμα στην ομήγυρη που έχει θεσμοθετήσει τους κανόνες που εμείς έχουμε δεχτεί να σεβαστούμε.
2) Μελετούμε την ιστορία χωρίς προκαταλήψεις, ώστε να εξάγουμε συμπεράσματα που δείχνουν τις συνέπειες διχαστικών συμπεριφορών. Οι εορτές μνήμης εθνικών συμφορών, αν δεν συμβάλλουν στην διόρθωση του εαυτού μας, είναι άσκοπες και αποτελούν ασέβεια προς τα θύματα εθνικών συμφορών. Δυστυχώς, στην περίπτωση του Ελληνισμού, τα θύματά μας είναι από τα περισσότερα στην ανθρώπινη ιστορία.
3) Να δώσουμε λόγο στον εαυτό μας ότι θα αποφύγουμε να συμπεριφερόμαστε διχαστικά, έστω και να προκληθούμε από άλλους.
Βέβαια, η υγιής παιδεία, είναι αυτή που μακροπρόθεσμα μπορεί να αμβλύνει την τάση μας να συμπεριφερόμαστε διχαστικά και ν�eB1 μην τυφλωνόμαστε από το προσωπικό πάθος στην συμπεριφορά μας «εν δήμω».
Δυστυχώς, η παραπάνω σύντομη ανάλυση των συνεπειών διχαστικών συμπεριφορών, ισχύει και για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, τόσο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στην Διασπορά. Οι συνέπειες της ανάμιξης στις εκλογές Κοινοτικών διοικήσεων του τουρκικού κρατικού παράγοντα είναι πολύ καλά γνωστές, σε βαθμό που οι κρατικοί εντεταλμένοι να λένε «για εσάς δεν χρειαζόμαστε επί πλέον προσωπικό». Οι συνέπειες της διάλυσης του κοινοτικού ιστού στην Πόλη, υπήρξε μια από τις βασικές αιτίες που, ουσιαστικά, δεν υπήρξε οποιαδήποτε αντίσταση στους καλά σχεδιασμένους διωγμούς από το Τουρκικό Κράτος. Παράγοντας που συνέβαλε σε διχαστικές συμπεριφορές, ήταν το πάθος της αυτοπροβολής ως «προέδρου» μια που το Τουρκικό Κράτος, μετά από το 1923, είχε απαγορεύσει οποιοδήποτε διορισμό σε δημόσια θέση.
Η εξέταση της ιστορικής πορείας και στην διασπορά, που δημιουργήθηκε από την εκρίζωση μετά από το 1955, δείχνει ότι το σύνδρομο της αυτοπροβολής ως «προέδρου» και οι ενδο-σωματειακές συγκρούσεις οδήγησαν στην απομάκρυνση πλήθους ικανών και πρόθυμων Κωνσταντινουπολιτών στις κρίσιμες δεκαετίες 1960-2000 από την Σωματειακή δράση. Οι διασωματειακές συγκρούσεις για το ποιος θα καθίσει στην 1η θέση ή θα καταθέσει στεφάνι, υπήρξαν αιτίες συγκρούσεων μεταξύ των Σωματείων, συμβάλλοντας περισσότερο στην ερήμωση των Σωματείων.
Όλα αυτά είχαν πολλές αρνητικές συνέπειες, για να καταμετρηθούν στο παρόν άρθρο.
Αρκούμαστε να πούμε ότι η μεγαλύτερη μεταπολεμική πράξη εθνοκάθαρσης, αυτή κατά του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και της Ίμβρου-Τενέδου, δεν είναι γνωστή όχι μόνο σε άλλες χώρες αλλά και μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Είναι πλέον καιρός να αισθανθούμε τις ευθύνες μας προς την ιστορία, την Ρωμιοσύνη, τον Οικουμενικό Ελληνισμό και να αποτρέψουμε τον διχασμό για ακόμη μια φορά να καταστρέψει τις ενωτικές προσπάθειες από συμπεριφορές που αναλύσαμε, σε συντομία, παραπάνω.
του κ. Νικολάου Ουζούνογλου
Καθ. Ε.Μ.Π.
Προέδρου του Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών
Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε η Έκθεση Επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Δημοκρατίας της Κύπρου με τον τίτλο «Φάκελος της Κύπρου». Η Έκθεση που πήρε πολλά χρόνια (άρχισε από 1982) να συνταχθεί, περιλαμβάνει την ανάλυση των πολιτικών και στρατιωτικών γεγονότων της περιόδου 1960-1974, που σχετίζονται με το Κυπριακό.
Σε μερικά σημεία της Έκθεσης, γίνονται αναφορές και για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης: α) Τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών της 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 στην Πόλη, χαρακτηρίζονται ως μια πράξη εθνοκάθαρσης και β) Φαίνεται ότι κατά τις διαπραγματεύσεις στη σκιά του σχεδίου Achenson (Απρίλιος – Αύγουστος 1964) είχε συμπεριληφθεί και η πρόταση της επιστροφής των απελαθέντων Ελλήνων υπηκόων στην Πόλη. Ωστόσο και η Έκθεση αυτή επιβεβαιώνει το βασικό συμπέρασμα ότι οι σκληροί διωγμοί κατά των Ελληνικών Κοινοτήτων της Πόλης και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου ουδεμία σχέση είχαν με τα γεγονότα στην Κύπρο, παρά μόνο ο χρονισμός των προαποφασισμένων διωκτικών – καταπιεστικών μέτρων από τις Τουρκικές Κυβερνήσεις της εποχής επιλεγόταν με αναφορά το Κυπριακό, ώστε τρόπο τινά να δικαιολογούνται στην Τουρκική κοινωνία και την διεθνή κοινή γνώμη της εποχής.
Το εντυπωσιακό στοιχείο που αναφέρεται σε αρκετά σημεία στην Έκθεση είναι, ότι υπήρξε πλήρης και απόλυτη άρνηση από πλευράς της Ελληνικής Πολιτείας να δώσει οποιαδήποτε στοιχεία (αρχεία, μαρτυρίες, αναφορές κ.τ.λ.) για να συνδράμει το έργο της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής της Κύπρου. Ακόμα και η ομώνυμη Έκθεση που συντάχθηκε από την Βουλή των Ελλήνων (ΒτΕ), την περίοδο 1986-87 με πολλούς περιορισμούς σ’ αυτούς που κλήθηκαν να καταθέσουν, κρατήθηκε απρόσιτη, πράγμα που δείχνει την σοβαρότητα των πληροφοριών, που περιέχονται στην προ εικοσιπενταετίας Έκθεση της ΒτΕ.
Έχουμε επισημάνει από τις γραμμές αυτές, στο παρελθόν, ότι η σημερινή κρίση που διερχόμαστε, έχει σαν κύρια αιτία την συγκάλυψη απ’ όλες τις πολιτικές παρατάξεις της αλήθειας το τί συνέβη και φθάσαμε στην τραγωδία του 1974 στην Κύπρο. Το θέμα αυτό έχει τεράστιες διαστάσεις και δεν πρόκειται να το αναλύσουμε περαιτέρω. Ωστόσο, υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία, ότι την ευθύνη της τραγωδίας του 1974 δεν την φέρουν μόνον οι στρατιωτικοί που κυβέρνησαν την χώρα από το 1967 μέχρι το 1974, αλλά και πολιτικοί και μη πολιτικοί, που διαδραμάτισαν ουσιαστικό ρόλο μετά από το 1974.
Η προσεκτική ανάγνωση της Έκθεσης του «Φακέλου της Κύπρου» έχει μεγάλη σημασία καθώς επιβεβαιώνει την βασική αρχή ότι ο «Διχαστικός Αυτοπροσδιορισμός της Προσωπικότητας» ιθυνόντων σε θέσεις κλειδιά, οδηγεί σε εθνικές συμφορές και οι οποίες, αφού συμβούν, τις περισσότερες φορές αποδίδονται στις συνωμοσίες από ξένους. Είναι γεγονός ότι συνωμοσίες πάντοτε υπάρχουν και κάθε κρατική οντότητα, λίγο ή πολύ, προσπαθεί να προωθήσει τους σκοπούς της με κάθε τρόπο. Όμως, χωρίς να υπάρχει το κατάλληλο κλίμα διχασμού, ελάχιστα μπορούσαν να συμβούν απ’ αυτά που συνέβησαν, το καλοκαίρι του 1974, όσο και αν τα συνωμοτικά σχέδια ήταν πολλά και καλά ενορχηστρωμένα. Σε αυτό το συμπέρασμα φθάνει, εξάλλου, και το τελικό πόρισμα της Έκθεσης που προαναφέραμε.
Ένα άλλο εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι, σχεδόν κανένα ΜΜΕ (εφημερίδες ή ηλεκτρονικά μέσα) δεν ασχολήθηκε (πλην μιας εξαίρεσης) με το περιεχόμενο της Έκθεσης. Αν σκεφτούμε ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι: οι εθνικές συμφορές να μην μας οδηγούν να καταλάβουμε τα σφάλματά μας, ώστε να μην τα επαναλαμβάνουμε, είναι ανάγκη να ασχοληθούμε περαιτέρω με τον τίτλο του παρόντος άρθρου.
Οι τρεις Εθνικοί Διχασμοί του 20ού Αιώνα
Η αντικειμενική εξέταση της ιστορίας του Ελληνισμού του 20ου αιώνα, οδηγεί στην διαπίστωση τριών διχασμών μεγίστης κλίμακας:
1) Περίοδος 1915 – 1922. Σύγκρουση του αστικού φιλελευθερισμού με το βασιλικό παλαιοκομματισμό. Αποτέλεσμα: εγκατάλειψη στην τύχη τους, των Ελληνικών πληθυσμών στην Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη (1914-1919) και του Πόντου (1916-1922) και η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.
2) Περίοδος 1943-1949. Εμφύλιος Πόλεμος των Αστικών Κομμάτων και της Αριστεράς. Αποτέλεσμα: ο περιορισμός της ικανοποίησης των Εθνικών Δικαίων και η πολλαπλάσια καταστροφή της χώρας (με συνέπειες για 40 χρόνια τουλάχιστον) από τις καταστροφές που συνέβησαν κατά Γερμανό – Ιταλικό – Βουλγαρική κατοχή 1941-44.
3) Περίοδος 1964-74. Κυπριακό και κορύφωση του εμφύλιου διχασμού μέσα στην Κύπρο (1970-1974). Αποτέλεσμα: η τραγωδία της Κύπρου του 1974, που ακόμα αποτελεί ανοικτή πληγή. Η παράνομη και η αντίθετη κατά όλων των αρχών του ΟΗΕ, κατάληψη του 40% του Κυπριακού εδάφους, από τις Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις συνεχίζεται με όλες τις συνέπειές της. Η απεμπόληση των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων που πηγάζουν από την διεθνή Σύμβαση Λωζάννης (24/7/1923) της Ελληνικής Πολιτείας για την προστασία των θεσμοθετημένων δικαιωμάτων του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και της Ίμβρου-Τενέδου, έχει άμεση σχέση με τον εσωτερικό διχασμό στο ελληνικό πολιτικό σύστημα την περίοδο αυτή.
Δεν είναι τίποτα πιο βέβαιο από το ότι, αν δεν υπήρχε η κορύφωση του διχασμού στην Κύπρο, πριν από το 1974, που προκλήθηκε με σοβαρό μερίδιο της ευθύνης των κυβερνώντων στην Αθήνα και στην Λευκωσία την δεκαετία του 1964-74, δεν θα συνέβαιναν τα γεγονότα του καλοκαιριού του 1974.
Επομένως, τα παραπάνω αναφερθέντα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, θα πρέπει να αναζητηθούν οι βασικές αιτίες των Διχαστικών συμπεριφορών, που δεν έχουν καμία σχέση με την ύπαρξη διαφορετικών απόψεων επί σοβαρών εθνικών ζητημάτων, των οποίων η μετά από διάλογο σύνθεση τους μπορεί να αποτρέψει νέες συμφορές.
Η ψυχρή ανάλυση των αιτιών των εθνικών διχασμών, οδηγούν στα εξής συμπεράσματα:
1η Αιτία. Η απόκτηση προσωπικότητας που αναπροσδιορίζεται από συγκρουσιακή συμπεριφορά προς τους ομολόγους του. Κύρια πηγή της αιτίας αυτής είναι το περιεχόμενο της παρεχόμενης νεοελληνικής παιδείας. Η υιοθέτηση ιδεών «διαφωτισμού» και η επιλογή στην διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής κειμένων, όπως του Θουκυδίδη για τον εμφύλιο Πελοποννησιακό Πόλεμο, των Σοφιστών κ.τ.λ. αντί π.χ. του Πλούταρχου, Αριστοτέλη, Πλάτωνα αποτελεί βασική αιτία. Το όλο σύστημα παιδείας στο Ελληνικό Κράτος βρίσκεται πολύ μακριά από την καλλιέργεια του πνεύματος της δημιουργικής συζήτησης των διαφορετικών απόψεων και την σύνθεση αυτών.
2η Αιτία. Ο εύκολος τρόπος εγκατάλειψης των συμφωνηθέντων αρχών. Ο θεσμός των νόμων που ανακαλύφθηκε το 2000 π.Χ. από τον Χαμουραμπί, στην Μεσοποταμία και τελειοποιήθηκε από τον Σόλωνα, τον 6ο αιώνα π.Χ. στην Αθήνα, στηρίζεται στην θέσπιση με κοινή συμφωνία αρχών που θα εφαρμοστούν στο μέλλον. Η ανάλυση όλων των περιόδων διχασμού, που αναφέραμε παραπάνω, δείχνει ότι τα άτομα που έπαιξαν τον πρώτο ρόλο στις διχαστικές συγκρούσεις, αθετούσαν τους θεσμούς και τα συμφωνηθέντα. Η παραβίαση των συνταγματικών αρχών είναι η πλέον συνηθισμένη περίπτωση.
3η Αιτία. Η αδιαφορία για τις συνέπειες των διχαστικών πράξεων και η τυφλή προσήλωση μόνο στο προσωπικό ή τοπικιστικό συμφέρον. Εδώ έχουμε να κάνουμε και με ζητήματα ψυχοσύνθεσης στην κατεύθυνση του εγωκεντρισμού.
Διαβάζοντας την Έκθεση του «Φακέλου της Κύπρου» διαπιστώνει κανείς τον βαθμό τύφλωσης από εμφύλιο μίσος των παικτών του διχασμού, αρκεί και μόνο να διατηρούσαν την κυριαρχία τους στο χωριό ή στην γειτονιά τους ή στο σύλλογο τους. Επομένως έχουμε να κάνουμε σε απόλυτο βαθμό «Αυτοπροσδιορισμό με Διχαστική Συμπεριφορά» παρά την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων που θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς. Η παρατήρηση αυτή προέρχεται από την διατύπωση του Ψυχιάτρου Δρ. Παντελή Παπαδόπουλου, σε διάλεξή του στην 1η Γιορτή Κωνσταντινουπολιτών (10 - 11/10/2009).
Έχοντας εκθέσει, έστω και σύντομα, λόγω περιορισμένου χώρου, τις αιτίες των Διχαστικών Συμπεριφορών, θα πρέπει να ρωτήσει ο καθένας μας τον εαυτό του, πώς θα μπορούσαν να αποφευχθούν τέτοιες συμπεριφορές, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν σε εθνικές συμφορές. Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολη και πρώτα απ’ όλα απαιτεί την πραγματική «ΜΕΤΑΝΟΙΑ», μια λέξη που μόνο στην ελληνική γλώσσα υπάρχει. Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσαμε να συμβάλλουμε όλοι μας στην αποτροπή νέων συμφορών, αν:
1) Σεβόμασταν με ειλικρίνεια τους θεσμούς και κανόνες που οι ίδιοι έχουμε δεχτεί από πριν. Κανένας κανόνας δεν είναι θέσφατο και μπορεί να αλλάξει εφ’ όσον επανέλθουμε και θέσουμε το θέμα στην ομήγυρη που έχει θεσμοθετήσει τους κανόνες που εμείς έχουμε δεχτεί να σεβαστούμε.
2) Μελετούμε την ιστορία χωρίς προκαταλήψεις, ώστε να εξάγουμε συμπεράσματα που δείχνουν τις συνέπειες διχαστικών συμπεριφορών. Οι εορτές μνήμης εθνικών συμφορών, αν δεν συμβάλλουν στην διόρθωση του εαυτού μας, είναι άσκοπες και αποτελούν ασέβεια προς τα θύματα εθνικών συμφορών. Δυστυχώς, στην περίπτωση του Ελληνισμού, τα θύματά μας είναι από τα περισσότερα στην ανθρώπινη ιστορία.
3) Να δώσουμε λόγο στον εαυτό μας ότι θα αποφύγουμε να συμπεριφερόμαστε διχαστικά, έστω και να προκληθούμε από άλλους.
Βέβαια, η υγιής παιδεία, είναι αυτή που μακροπρόθεσμα μπορεί να αμβλύνει την τάση μας να συμπεριφερόμαστε διχαστικά και ν�eB1 μην τυφλωνόμαστε από το προσωπικό πάθος στην συμπεριφορά μας «εν δήμω».
Δυστυχώς, η παραπάνω σύντομη ανάλυση των συνεπειών διχαστικών συμπεριφορών, ισχύει και για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, τόσο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στην Διασπορά. Οι συνέπειες της ανάμιξης στις εκλογές Κοινοτικών διοικήσεων του τουρκικού κρατικού παράγοντα είναι πολύ καλά γνωστές, σε βαθμό που οι κρατικοί εντεταλμένοι να λένε «για εσάς δεν χρειαζόμαστε επί πλέον προσωπικό». Οι συνέπειες της διάλυσης του κοινοτικού ιστού στην Πόλη, υπήρξε μια από τις βασικές αιτίες που, ουσιαστικά, δεν υπήρξε οποιαδήποτε αντίσταση στους καλά σχεδιασμένους διωγμούς από το Τουρκικό Κράτος. Παράγοντας που συνέβαλε σε διχαστικές συμπεριφορές, ήταν το πάθος της αυτοπροβολής ως «προέδρου» μια που το Τουρκικό Κράτος, μετά από το 1923, είχε απαγορεύσει οποιοδήποτε διορισμό σε δημόσια θέση.
Η εξέταση της ιστορικής πορείας και στην διασπορά, που δημιουργήθηκε από την εκρίζωση μετά από το 1955, δείχνει ότι το σύνδρομο της αυτοπροβολής ως «προέδρου» και οι ενδο-σωματειακές συγκρούσεις οδήγησαν στην απομάκρυνση πλήθους ικανών και πρόθυμων Κωνσταντινουπολιτών στις κρίσιμες δεκαετίες 1960-2000 από την Σωματειακή δράση. Οι διασωματειακές συγκρούσεις για το ποιος θα καθίσει στην 1η θέση ή θα καταθέσει στεφάνι, υπήρξαν αιτίες συγκρούσεων μεταξύ των Σωματείων, συμβάλλοντας περισσότερο στην ερήμωση των Σωματείων.
Όλα αυτά είχαν πολλές αρνητικές συνέπειες, για να καταμετρηθούν στο παρόν άρθρο.
Αρκούμαστε να πούμε ότι η μεγαλύτερη μεταπολεμική πράξη εθνοκάθαρσης, αυτή κατά του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και της Ίμβρου-Τενέδου, δεν είναι γνωστή όχι μόνο σε άλλες χώρες αλλά και μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Είναι πλέον καιρός να αισθανθούμε τις ευθύνες μας προς την ιστορία, την Ρωμιοσύνη, τον Οικουμενικό Ελληνισμό και να αποτρέψουμε τον διχασμό για ακόμη μια φορά να καταστρέψει τις ενωτικές προσπάθειες από συμπεριφορές που αναλύσαμε, σε συντομία, παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.